Z nowym licznikiem
W piątek po masie dotarł do mnie nowy licznik. Wybór padł (choć nie bez wahań) na Sigmę 1606L. Mam nadzieję, że będę zadowolony z wyboru.

Od rana zastanawialiśmy się z Kosmą gdzie by tu pojechać. Planów było kilka, koniec końców stojąc już przed blokiem, Kosma stwierdziła, że chce choć trochę po terenie pojeździć na Kellysie przed Odyseją. Więc kierunek Tarnowskie Góry.

Trochę asfaltu, trochę terenu w końcu lądujemy na Rynku.



Kilka zdjęć i jedziemy dalej. Teraz Chechło. Mniej ludzi niż w lecie, ale więcej niż kiedy byliśmy tu poprzednio :-) Chwila przerwy.

Powrót już o zmierzchu ale i tak wybieramy trasę przez Dolomity. Spoko Kellys daje radę.

W sumie fajna przejażdżka, mimo że dość szybko i… chłodno. Wciąż żyję latem i wybrałem się "na krótko" - dałem jednak radę ;-)

III Bytomska Masa Krytyczna
Po długiej absencji spowodowanej nawałem pracy oraz wyjazdem na targi (niestety nie wyszło planowane wspólne kręcenie z Jackiem) dziś znów pora na rower. Mimo, że zmęczony, nie mogłem sobie odpuścić kolejnej bytomskiej masy. W towarzystwie Moniki jedziemy na bytomski Rynek. Chociaż na wstępie wydawało się, że ludzi mniej niż poprzednio to skrupulatne liczenie wskazało 98 osób. Pięknie. Ciekawe, czy w tym roku uda się przekroczyć setkę. Może być ciężko, bo z każdym kolejnym miesiącem będzie gorsza pogoda, ale... miejmy nadzieję że się mylę ;-)



Masa została poprzedzona minutą ciszy poświęconą górnikom, którzy zginęli w tragicznym wypadku dzisiejszego ranka.

Jak widać uczestnicy korzystali z przeróżnych rowerów.





Fajna trasa pokazująca zarówno zakamarki, gdzie sam bym się nie wybrał, jak i przepiękne miejsca, szkoda tylko, że często takie zniszczone. Niestety kasa jaka jest potrzebna na renowację jest niewyobrażalna. Może jakimś wyjściem jest sprzedaż części tych budynków obwarowana koniecznością renowacji, o czym opowiadał mi w trakcie jazdy prezydent Bytomia Piotr Koj, który również wziął udział w masie.

Szybko minęło te kilkanaście kilometrów mimo dość spokojnego tempa (choć chyba szybszego niż poprzednio).


Wśród uczestników oprócz nas obecnych było jeszcze kilka osób z bikestats.pl: org Dyniogłowy, Keszol, Darth, ventylator, misiek93, ficus, fredziomf, foly i goofy601. Na BS zarejestrował się jeden z organizatorów: rowerek. Pewnego dnia trzeba będzie chyba zrobić pomasowe BS-owe atfer party ;-)

Powrót samotnie i szybko, bo... dość chłodno. Tak to jest jak się zapomina wziąć czegoś cieplejszego.

Na pustynię

Po wczorajszym deszczowym rajdzie na orientację i bardzo długim after party dziś dzień powitał nas pięknym słońcem.

Kawa, śniadanie, kawa, kawa… i możemy ruszać :-)

Plan - Pustynia Błędowska. Dominika z Anetką i młodzieżą ruszają samochodem, a my chwilę wcześniej ruszamy rowerami. Zanim to nastąpiło szybka wizyta w sklepie w celu uzupełnienia baterii w aparacie. Przed sklepem spotykam biker'a na szosówce… Rock Machine. Obaj jesteśmy tak samo zaskoczeni - rzadko rowery tej marki spotyka się na drodze ;-)

W sklepie na pytanie o baterie dostaję odpowiedź "Jest tylko jedna". Zastanawiam się czy tak było naprawdę, czy to reakcja na moje wczorajsze zakupy.

- Jest pieczywo
- Tak
- To poproszę 6
- Proszę?
- Sześć chlebów.
- Ale ja mam tylko 7
- Może być siedem.
Sprzedawczynie prawie umarły z wrażenia. Ciekawe ile rodzin było bez chleba tego weekendu w Łośniu…
Baterii nie kupiłem - widać dziś wprowadzili reglamentację :) Trudno będzie bez zdjęć.

Jedziemy w fantastycznych nastrojach. Po drodze niestety musimy pożegnać Jacka, wcześniej już pożegnała się z nami Ewa. Docieramy na skraj pustyni. Wcześniej na szczęście udało mi się po drodze kupić baterie.





Fajnie, choć inaczej sobie wyobrażałem to miejsce. Do tego tłumy wycieczkowiczów: konno, na quadach, motorach, rowerach, samochodami…

Odpoczywamy oczekując na przybycie naszego zmotoryzowanego oddziału. W końcu są. Po chwili Kosma odsłania nam swoją wielką tajemnicę. Nie pozbyła się włosów zupełnie, a jedynie je przefarbowała troszeczkę…



Czas ruszać dalej. Po chwili jednak kolejny postój.



Jedziemy. Kajman próbuje zlokalizować drogę do Niegowonic…



Po drodze gra muzyka



Długi podjazd i jesteśmy na skałkach. Pod samą skałkę niestety nie podjechałem i później też nie zjechałem. Wciąż mam lęki w terenie.



Fajnie się siedzi ale pora wracać. Wśród milina aut udaje nam się szczęśliwie dotrzeć do domu.



Obiad, pakowanie i czas się rozstać. Szybko ten weekend zleciał.

Dzięki wszystkim za fantastyczne towarzystwo. Brzuch mnie do dzisiaj boli. Ze śmiechu ;)
Do następnego razu. W końcu wiemy już gdzie jest Eurocamping :-)

BTW: Dziś Dzień Bloggera. wszystkiego najlepszego wszystkim piszącym...

Kosmiczny rajd na orientację
Wczoraj wieczorem na zaproszenie Kosmy zajechaliśmy całą rodzinką w towarzystwie Dominiki (która właśnie zagościła na bikestats) do Łośnia. Na miejscu już czekali na nas Niradhara, Kajman, Rafaello i jego syn Krzyś.

Po wielu godzinach rozmów i zabaw nad ranem wyjechałem z Moniką i Elą (oczywiście na rowerach) na dworzec w Ząbkowicach gdzie dołączył do nas JPbike:-)



O świcie wskoczyłem do łóżka, a dziewczyny zrobiły jeszcze kilka kilometrów w tajemniczym celu.

Późnym rankiem obudził nas deszcz. Zgodnie z wszystkimi prognozami miało padać i… oczywiście pada, leje…

Nici z rowerowych planów. Zamiast tego zagłębiliśmy w tajemniczą, mroczną grę pełną niespodzianek, czarów i zewsząd czekających niebezpieczeństw.

W godzinach popołudniowych, gdy minął deszcz udało się w końcu wyruszyć na… Kosmiczny Orient.

Imprezę na orientację, którą przygotowała nam Monika.



Jako, że po wczorajszej przygodzie zabrakło nam rowerów dwie zawodniczki wyruszyły pieszo.



My tymczasem zaczęliśmy zdobywanie punktów. Jako, że jedynie Ela miała pełny opis lokalizacji punktów zdecydowaliśmy się na wersję grupową imprezy.

Pierwszy punkt, obok pomnika przyrody, był blisko bazy (dla utrudnienia baza nie była oznaczona na mapie :-) )



Obok kościoła szybko zlokalizowaliśmy kolejny ukryty na śliwce.



PK1 udało mi się odnaleźć tylko dzięki uważnemu słuchaniu organizatora w trakcie odprawy, gdzie powiedziane było, że nie wszystkie lokalizacje na mapie zgadzają z faktycznym umiejscowieniem punktu w terenie.

Dojazd do PK2 wiódł przez uwielbiany przez Elę teren ;-) Koło krzyża musieliśmy chwilę odpocząć. Dzielnie jadący Igorek musiał podładować akumulatory.



Dojazd do PK4 to wciąż teren i to coraz bardziej wymagający. Do tego rozpadało się na dobre. Mimo to dajemy radę.



W drodze do "piątki" spotykamy dziewczyny, które dzielnie walczą na trasie pieszej.




Chłopcy nie chcą się pogodzić z informacją, że na tym punkcie kończy się trasa w kategorii "poniżej 15 lat".



Leje się krew.



Mimo to, albo właśnie dlatego zostają w bazie. Do nas za to dołącza tomalos, który nieco spóźniony dotarł na zlot ;-)

Jego obecność i głód jazdy jest od razu zauważalny. Do PK 7 docieramy w błyskawicznym tempie. Przez chwilę zastanawiamy się czy nie wezwać pogotowia, bo strzegący koksowni cieć dostaje prawie zawału kiedy spostrzega naszą ekipę.

Kierunek Okradzionów. Z Jackiem i Tomkiem jedziemy terenem, reszta wybiera asfalt. Tu chyba najdłużej szukamy punktu.



W końcu jest. W ciemnościach jedziemy w poszukiwaniu ostatnich dwóch punktów. O dziwo udaje nam się je dość szybko odnaleźć. Przez całą drogę panujemy fantastyczna atmosfera, rozmowy, uśmiechy… jedyne co na s martwi to fakt, że dziewczyny jeszcze nie wróciły z pieszej trasy.

W końcu dostajemy info, że pieszo (Anetka boso) dotarły. Były dzielne. Chwilę później my również docieramy. Na miejscu czekają na nas Ewcia0706, ggrzybek oraz Dariusz79 z dziewczyną.

Jest na 16 osób!!! W nocy dotrze do nas jeszcze Hose. :-)


Zdjęcie zapożyczone od JPbike'a (jeszcze bez Hose)


Po fantastycznym makaronie nastąpiło rozdanie dyplomów i nagród. Byłem lepszy od Tomalosa!!! Ale tylko dlatego, że przyjechał później i nie zaliczył wszystkich punktów. ;)


Wieczór stał pod znakiem śmiechu i dalszych gier. W parze z Tomalosem zwyciężyliśmy. Nomen omen odpowiedź na ostatnie, zwycięskie pytanie brzmiała: "SZPRYCHY", a gra wcale nie była rowerowa. Przypadek? Może...

II Bytomska Masa Krytyczna
Po pracy i szybkim obiadku ruszamy wraz z Kosmą na II Bytomską Masę Krytyczną. Mało czasu więc szybkim tempem. Przy wyjeździe z Miechowic Monika zostaje na skrzyżowaniu i po chwili dowiaduję się, że jakiś niecierpliwy kierowca ruszając ze skrzyżowania potrącił ją. Na szczęście nic się nie stało i po chwili jesteśmy już na bytomskim Rynku.

Przy wjeździe wita nas Dariusz79 a po chwili dołącza do nas Darth oraz Keszol. Oczywiście jest też mistrz ceremonii - Dyniogłowy.



Pogawędki, zdjęcia, przyglądanie się rosnącej z każdą chwilą liczbie rowerzystów. Po przemowie Jacka odczekujemy akademicki kwadrans i ruszamy w eskorcie (i towarzystwie) straży miejskiej.



Fajnie wygląda ekipa prawie setki osób jadących razem. Najlepiej komentuje to widzący nas chłopczyk: "Jaka wielka rodzinka" :-)

Fajnie dobrana trasa pozwala zarówno podziwiać momentami magiczną zabudowę Bytomia (szkoda, że tak zaniedbaną) jak i przejechać 8km w ścisłym centrum nie tarasując nadmiernie ruchu.

Podoba mi się, że wśród wielu zmuszonych do czekania kierowców widać życzliwe uśmiechy. Oby tak dalej. Oczywiście znalazł się też jeden wariat ale to tylko potwierdzenie, że warto robić takie imprezy bo jest kogo edukować :-)

Dojeżdżamy na Rynek cali, zdrowi i uśmiechnięci. Podziękowania, pierwsze komentarze, ostatnie zdjęcia i pora się rozstać.





My jednak z Kosmą i Darkiem i Grzegorzem decydujemy się jechać w stronę Zabrza.

Po drodze zafundowałem im mały horror prowadząc trasę przez Borsig - piękne, stare robotnicze osiedle, ale niestety niezbyt bezpieczne, szczególnie w piątkowy wieczór. Mam nadzieję, że mi to wybaczą.

Krótka wizyta w centrum i dłuższy postój pod fontanną.



Tam żegnamy Keszola, a chwilę później zostawiamy przy dworcu kolejowym Dariusza79.

Dalej już prostą drogą na Helenkę.

Fajne popołudnie z fajnymi ludźmi :)

Pod fontannę
Po obiedzie na rower. No, może nie od razu. Najpierw krótka drzemka i dopiero potem w drogę. Gdziekolwiek, ale asfaltem bo już po 19-tej i chmury jakieś nadciągają - ciemno się robi.

Stolarzowice, Górniki, Wieszowa, Grzybowice, zaczyna kropić. Do tego boję się. Boję się kierowców, na których w ostatnich dniach tak bardzo kląłem i którzy dziś też dają popis swoich umiejętności.

A propos kierowców i ich zachowań na drogach to ostatnio trafiłem na projekt 50kmh. Coś w tym jest.

Mijam Mikulczyce, na Koperniku czas wyciągnąć kurtkę. Zaczyna padać. Gdy dojeżdżam do Pstrowskiego deszcz mija ale wciąż jest tak samo parno jak było, gdy ruszałem w drogę.

Rzut oka na wyremontowany plac i nową fontannę. Nie jest taka jak wrocławska ale jak na zabrzańskie warunki to jednak coś.





Trzeba będzie spróbować ją sfocić jak nie będzie kropiło i najlepiej jak będę z kimś. Jakoś wciąż się boją o pozostawione obok siebie rzeczy kiedy wokół kręcą się nastolatkowie niektórych nacji...

Powrót przez Mikulczyce i nową ścieżkę rowerową. W sumie całkiem przyzwoitą i nieźle oznaczoną, choć brakuje mi znaku "Rowerzyści" od strony Mikulczyc - myślę, że mógłby się przydać, bo wyjeżdżający zza zakrętu od strony Rokitnicy mogą się nie spodziewać rowerów przekraczających drogę w kierunku ścieżki.

Nie podoba mi się też przejazd rowerowy przy wjeździe do Rokitnicy, rowerzyści muszą przejechać na drugą stronę drogi za wzniesieniem, co też może zaskoczyć niektórych kierowców.

Ale ogólnie nie jest źle. Ciekawe jakie będą dalsze kroki w tej kwestii... W Zabrzu, ale i na całym Śląsku infrastruktura rowerowa mocno kuleje, żeby nie powiedzieć, że jej prawie nie ma.

Ostatnio trafiłem na stronę Śląskiej Inicjatywy Rowerowej. Grupa jest młoda (stażem) ale dodając do tego co najmniej 4 znane mi masy krytyczne w regionie (katowicka, zagłębiowska, gliwicka i bytomska) może... może coś zacznie się zmieniać. Może uda się pokazać włodarzom naszego regionu, że tu też chcemy jeździć na rowerach.

Dookoła Polski - zakończenie
Znów w Jasieniu. Miesiąc temu spędziliśmy tu uroczy weekend pełen uśmiechu, zabawy i niespodzianek. 30 dni temu odprowadzaliśmy ekipę wyjeżdżającą w podróż pod hasłem w 30 dni dookoła Polski. Dziś znów tu jestem po to, aby ich przywitać.

Przed południem ruszamy 7-osobową ekipą na spotkanie naszych podróżników.



Humory dopisują, kondycja również. Po ponad 20 km dostrzegamy ich wyjeżdżających zza zakrętu. Powitania, radość, uśmiechy ale również pierwsze łzy. Na szczęście to łzy radości.

Kończymy tarasować drogę (na szczęście nie ma tu dużego ruchu) i jedziemy sobie usiąść w Brodach. Odpoczywamy na terenie zespołu pałacowego Heinricha von Brühla. Pałac robi wrażenie, mimo, że jest w opłakanym stanie. Może ktoś, kiedyś... Oby...





Część odpoczywa, inni udzielają wywiadów.



A jeszcze inni zajmują się dmuchaniem.



Czas ruszać na metę do Jasienia, gdzie czekają już przedstawiciele lokalnych władz.



W eskorcie kamery oraz Straży Miejskiej wjeżdżamy do miasta.

Powitanie i krótka wizyta w urzędzie. Uczestnicy wyprawy dostają upominki i takie sympatyczne pamiątki.



Jeszcze tylko wjazd na metę...



Dekoracja bohaterów...



Szampan...



I można... nie, nie odpocząć... świętować z gośćmi ;-)
Na odpoczynek przyjdzie czas jutro i w kolejnych dniach.

Joanno, Piotrze, Mateuszu - Jeszcze raz gratuluję! Gratuluję i dziękuję za wspaniały miesiąc, który tak wiele osób śledziło każdego dnia z zapartym tchem. Za wspaniały miesiąc, w którym tyle osób (ponoć 41) miało okazję do Was dołączyć - na godzinę, na dzień, na kilka dni, nie ważne, ważne, że byli, że chcieli, że... Wyście tego chcieli.

I zadam raz jeszcze to pytanie, które tak często dziś padało; I co my teraz będziemy robili? Za kogo będziemy trzymali kciuki? :-)

Kampinoska mordęga
Znów w Marianowie u Sabinki, Damiana i Marcelka. Sprawdzić jak sprawują się odpoczywająca tu moja rodzinka. Od wczoraj towarzystwa dotrzymuje im Jacek.

Wczoraj zapowiedzieli mi, że mam wziąć rower więc po śniadaniu i krótkim odpoczynku ruszamy z Jackiem i Damianem do Kampinoskiego Parku Narodowego. Wcześniej sesja z bratem w koszulkach BS :-) Damian chyba kupił za luźną :-)



Chłopcy na szczęście trzymają tempo dostosowane do moich możliwości. Po chwili trafiamy na górkę, która mnie ostatnio pokonała. Dziś… daję radę. Wow! Nawet mi koła nie podniosło do góry jak to się ostatnio działo. Jestem zadowolony.

Jedziemy dalej. Co chwilę mi uciekają ale spokojnie daję swoim tempem radę. Do czasu. Ostatni etap wycieczki do szlak niebieski.

Przed podjazdem znów problem z przerzutką i… pierwsze wzniesienie pokonuję z buta. Za chwilę zjazd… którego się boję. Wąskie, zarośnięte ścieżki, nie podoba mi się. Do tego co chwilę nie mogę podjechać lub boję się zjechać. Brak umiejętności czy… zmęczenie. A może zniechęcenie, bo mi się trasa nie podoba. Pewnie wszystko razem. Przypomina mi się Chryszczata. Oczywiście nie ma tu co porównywać, chyba, że tylko nastrój. Po prostu mi się nie podoba i już. Przez chwilę patrzę jak chłopcy walczą z jednym wzniesieniem na przemian wjeżdżając i zjeżdżając. To co wyprawia Jacek sprawia, że włosy mi na głowie stają dęba. I to mimo mojej łysiny.

Na szczęście niebieska trasa szybko się kończy. Ale i tak dała mi w tyłek. :-(

Dalej asfaltem i prostymi ścieżkami. Przed Roztoką Damian pyta czy odpocząłem. Tak, odpocząłem. W Roztoce skręcamy w las i na pierwszym podjeździe już wiem. Nie odpocząłem. Nie dam rady wspinać się na kolejne podjazdy. Zostawiam chłopaków i wracam asfaltem. Muszę być naprawdę zmęczony skoro decyduję się jechać tym odcinkiem drogi. Nie lubię go nawet jadąc autem. Kierowcy tu szaleją czasami.

Do domu dojeżdżam pół minuty przed nimi ;-)

Ciężko było.


BTW: Wprowadziłem zaległe wpisy lipcowe i sierpniowe - w tym m.in. opis wspaniałej imprezy Młynarz Orient 2009 ;-)

Po lesie
Dziś po pracy szybka rundka do Ojca na działkę w Miechowicach. Obiadek sprawił, że nie bardzo chciało mi się jechać gdzieś dalej. Mimo to powłóczyłem się trochę po leśnych ścieżkach, a na osiedlu odkryłem nowe rondo… interesujące… niestety padły mi baterie. Pstryknę następnym razem.

Nie ma, nie ma wody na pustyni...
Dziś jedziemy całą rodzinką odwiedzić Kosmę. Jedziemy autem ale z rowerami. Spotykamy się z Moniką w Zielonej. Rowery rozpakowane, można pedałować. Z każdą chwilą coraz więcej opalających się, coraz więcej grillujących, coraz mniej mi się to podoba. W końcu robimy postój, ekipa chce się chwilę popluskać. Ich wola. Ustalamy, że mam godzinę czasu więc jadę pokręcić się po okolicy.

Monika sugerowała Pogorię IV i… to był dobry wybór. Prawie wcale nie ma ludzi, asfaltowa dróżka wokół…



Prawie wokół, bo w pewnym momencie się kończy. Mam do wyboru asfalt oddalający się od jeziora lub biegnącą w stronę jeziora drogę terenową. Wybieram oczywiście teren. Niestety po chwili droga się kończy i zaczyna się piach. Duży piach. O jeździe nie ma mowy, a i chodzenie sprawia trudność. Ale przecież nie będę się wracał. Idę do przodu pchając rower. Ciężko. Ciepło. Gorąco.



Idę. Coraz mniej mi się to podoba. W końcu jest droga. Niestety wciąż się nie da po niej jechać. Kiedy w końcu udaje się, zaczyna być o dziwo mokro. Prawie bagniście. Jakaś masakra, znów trzeba prowadzić rower.

Mijam mokradła i znów piach. Po chwili widzę ludzi i znów jezioro. Niestety żadnej drogi, a oni dojechali tu terenówkami i quadami. Masakra zaczynam mieć dosyć. Przecież to nie może być już Pustynia Błędowska. Ale takie mam wrażenie. Do tego zabrakło mi picia.

W końcu po ponad 3,5km błąkania się po piachach jest asfalt. Hurra!

Szlakiem "Dębowy świat" zmierzam w stronę "trójki", gdzie czeka na mnie reszta towarzystwa.



Co ciekawe na "Dębowym świecie" jechałem głównie po szyszkach…

Wspólnie ruszamy w okolice centrum żeby się trochę posilić. Pizza szybko zniknęła ze stołu. Jeszcze tylko po auto i żegnamy się z Kosmą dziękując za kolejny, fajny, wspólnie spędzony dzień.

BTW. Wiem już skąd tam tyle piasku było - to teren kopalni piasku :-)