Miałem już nie biegać po asfalcie. Zbyt często :) Ale ten bieg nie tylko niesie ze sobą wiele wspaniałych wspomnień. 

Mamy to! © djk71

Startów w super towarzystwie... 

Po biegu z medalami © djk71

... ale też kończy się w Kotle Czarownic. A to wciąż jest niesamowite przeżycie. W każdym razie dla mnie. 

Niestety w tym roku biegnę sam. Szkoda, że ekipa się wykruszyła, ale mam nadzieję, że... jeszcze będzie przepięknie... że jeszcze wystartujemy w większym gronie. 

Nawet miałem sam przyjechać na start, ale moja żona zrobiła wszystko żeby mi towarzyszyć i się udało. 

Z żoną © djk71

Po wczorajszym rowerze czułem plecy, wieczorne smarowanie trochę pomogło, ale i tak obawiałem się czy pobiegnę. Krótki bieg przed startem i chyba dam radę.  

Przed startem - chłodno © djk71

Na starcie staje ok 1,5 tysiąca zawodników. Organizator przeznacza 2 zł za każdy przebiegnięty kilometr na rzecz pomocy Ukraińcom. Czyli ok. 30 tysięcy. Ładnie. Z ciekawostek, przez kilka lat jednym ze sponsorów był znany sklep sportowy. W tym roku z racji ich postawy wobec rosyjskich działań wojennych ich logo zostało zaklejone... flagą Ukrainy. 

Logo xxx zaklejone flagą Ukrainy © djk71

Startujemy. Ustawiłem cel 0:59:00. Nie jest to moja życiówka, ale na więcej się nie czuję. Początek trasy zgodnie z planem, a nawet trochę szybciej, mimo konieczności przeciskania się między wolniej biegnącymi zawodnikami.  Mijam żyrafę i czuję, że odpiął mi się pasek pulsometru. Nie zatrzymując się udaje się go jakoś zapiąć. 

Za nami cztery kilometry. Zaczyna się podbieg obok zoo. Zwalniam, ale biegnie się całkiem dobrze. Po drodze łyk wody na bufecie i biegnę dalej. Kiedy kończy się podbieg przyśpieszam. I o dziwo biegnę szybciej niż na pierwszych kilometrach. Jest dobrze. 

Kiedy dobiegamy do Stadionu Śląskiego wydaj się, że może być nawet życiówka. Nie biorę tylko pod uwagę, że do bramy stadionu jeszcze sporo przede mną. Dość szybko się orientuję, że życiówki nie będzie, ale jest prawie dwie minuty lepiej niż zakładałem 0:57:11. Super. 

Wbiegłem... gdzieś tam... © djk71

Odbieram medal i pozuję żonie :-) 

Mam to! © djk71

Jeszcze pakiet żywnościowy, oddanie chipa, piwo i można wracać. 
Udany bieg. Udany początek dnia. 

Zrobiłem to! © djk71

Jak zawsze świetna atmosfera i organizacja biegu. 

Byłem na rowerze! 
Kiedyś bywałem prawie codziennie. Teraz to wydarzenie. :-( 
Drugi raz w tym roku. Porażka. 

Wyszedłem żeby choć chwilę w końcu pokręcić i żeby chwilę się poruszać przed jutrzejszym biegiem. 
Pogoda idealna. Najpierw kontrola postępów prac przy nowej wersji rowerówki. Dzieje się. 

Nowa rowerówka w budowie © djk71

Potem kolejne kilometry i... porażka. Czuję niepokój w plecach. Mam nadzieję, że przejdzie, ale niestety nie przechodzi. 
Gdyby nie plecy, byłoby całkiem przyjemnie.

Być w górach i nie skorzystać z tego? Tak bywa na delegacjach. Człowiek widzi autostradę, hotel i czasem siedzibę klienta. 
Dziś drugi dzień szkolenia więc fabryki nie będzie ale i tak czas wypełniony na maksa. Jedyna okazja żeby zobaczyć coś więcej niż hotel to... rano, przed śniadaniem. 
Tylko za mało czasu żeby się gdziekolwiek wspiąć. Chyba żeby biegiem. I wstając wcześniej. To jest jakiś pomysł. 

Nie udało się wstać o piątej, ale pół godziny później jestem już na nogach. Za oknem piękne kolory, ale kiedy wychodzę (jak się potem dowiedziałem o 5:47) spektakl światłą się już skończył. 

O wschodzie słońca © djk71

Trudno. Wyszedłem przede wszystkim pobiegać. 

Początek asfaltem, ale już po chwili droga skręca i zaczyna ostro piąć się w górę. Łatwo nie będzie. 

Biegnę powoli, ale nieprzerwanie. Ani na chwilę nie przechodzę do marszu. Początek suchy, tylko miejscami pojawiają się płaty śniegu lub oblodzone fragmenty. Raczki w plecaku, ale nie ma potrzeby ich wyciągania. 

Póki co śniegu mało © djk71

Kiedy przecinam stok narciarski mija mnie zjeżdżający narciarz. To jedyna osoba jaką spotkałem przez cały dzisiejszy bieg. 

Na stoku © djk71

Docieram na Soszów Wielki. 

Cel osiągnięty © djk71

Szybkie zdjęcie i ruszam dalej. 

U góry już biało © djk71

Tu już cały czas śnieg, ale agresywny bieżnik butów póki co wystarcza. Jest pięknie. 

Chce się biec © djk71

Cały czas biegnę i podziwiam okolicę. 

Śnieg jest ale nie przeszkadza © djk71

Czas wracać © djk71

W końcu zbieg i po chwili skręcam do hotelu. Tu ostry (pamiętny z wyjazdów rowerowych) podbieg, ale dziś go nawet nie zauważam. 
Super, że udało się wstać i że udało się całość przebiec. Można iść się szkolić :-) 

Dziś wyjazdowe szkolenie. Wisła. Czasu zupełnie brak. Prawie zupełnie. Jest 45 minut między szkoleniem, a kolacją. 
Kiedy inni łapią chwilę oddechu, ja go tracę. Na siłowni. Sam, w małym pokoiku. Ale są dwie bieżnie. 
Pół godziny niby bez szaleństw, a puls od początku wysoki. To efekt zmęczenia, czy jeszcze emocji po szkoleniu?

Kolejna próba i kolejny raz odpuszczam. Nie wiem co się dzieje. Przychodzę chętnie i po chwili mam dość. I nie chodzi o zmęczenie. Po prostu brak chęci.

Dziś w końcu na dworze. Pewnie sam bym nie poszedł, ale pojawił się w Gliwicach Marcin i mnie wyciągnął.

Jest ok © djk71

I dobrze. W tempie konwersacyjnym. Spokojnie, bez spiny. Cały czas gadając.

O zachodzie słońca © djk71

Przed obiadem. Miało być na dworze - ląduję na siłowni. Miało być dłużej - jest krócej.
Wciąż się nie potrafię dogadać... ze sobą :-(
Cały świetnie rozpoczęty w styczniu plan poszedł... w las...

Kolejna próba biegu i kolejna spalona :-(
Jakiś zupełny brak chęci. Nie wiem co się dzieje.

Siłownia. Bieżnia. Wybieram bieżnię z widokiem na ulicę, parking. Uliczka ślepa. Widzę jak przejeżdża dość szybko nieoznakowany wóz policji i po chwili wraca. Kilka chwil później wjeżdża równie szybko radiowóz. Ten już nie wraca. Szukają kogoś? Za moment widzę grupę uzbrojonych policjantów. Białe kaski, karabiny w rękach. Co się dzieje?
Po chwili wszystko jasne - kibice Lecha są prowadzeni na stadion.

Jakoś odechciewa mi się biec. Wracam do szatni.

W09D2b-Recovery Run
• Run in Z2, easy, 45 minutes.
• Cool down, 5-10 minutes.
• Stretch.

Drugi dziś trening. Druga strefa więc wieczorne krążenie po okolicy. Chłodno, ale przyjemnie. Tak można biegać. Co pewien czas (szczególnie na lekkich podbiegach) zegarek mówi, że wchodzę w trzecią strefę i trzeba trochę zwolnić. Trzeba też przyzwyczaić się do tego, że druga strefa, to druga strefa. Po prostu biegnie się wolno. Truchta się. Taki jest cel. I fajnie, bo wydaje się, że tak mógłby człowiek w nieskończoność.