Pobudka w nocy i ruszam pobiegać. Startuję o czwartej rano.

Przyjeżdżam sporo wcześniej, ale zwykle wolę być wcześniej niż później. Tu daje to też spokój zawodnikowi, którego będę zmieniał, wie że jestem i nie musi mieć gdzieś z tyłu głowy tego, że w razie gdybym zaspał on będzie musiał dalej ciągnąć sztafetę...

Po niektórych zawodnikach widać już niesamowite zmęczenie, ból, kontuzje... Inni jakby dopiero zaczęli.
Czuję, że jak ja po godzince zejdę będę wyglądał gorzej niż oni.

Rzut oka na stolik obok bieżni...

Bufet :-) © djk71

Potem dojdą jeszcze ziemniaczki ;) Akurat tuż przed tym jak będę kończył, więc załapałem się jeszcze na ciepłego ;)
Dziś zaczynam znacznie wolniej niż wczoraj, potem przyśpieszam, by przed końcem znów trochę zwolnić.

Bałem się jak będzie, bo po wczorajszym czułem mocno mięśnie, ale było ok. Przebiegłem co prawda pół kilometra mniej, ale dycha zrobiona :)

Niesamowite jest to jak ekipa jest w stanie biec 48h. Nie tylko ich kondycja (oczywiście robią przerwy), ale też organizacja, taktyka, wsparcie...  Trzymam za nich kciuki.

Fajnie było wziąć udział w takim wydarzeniu, Dzięki dla całej ekipy. I tej z którą biegłem i tej, która to zorganizowała!

Mistrzostwa świata mi się ostatnio spodobały ;-)
Najpierw w półmaratonie, trzy tygodnie temu. :-)

A teraz w... 48h bieganiu na bieżni mechanicznej. Wtedy z powodu pandemii zrobiłem to sam, na bieżni lekkoatletycznej. Teraz na mechanicznej robię to... w sztafecie. Zaproszono mnie do pobiegnięcia wraz z Reshape Runners więc nie mogłem nie skorzystać.

W związku z tym, że nigdy nie miałem problemów żeby wstawać w nocy, czy nad ranem, to na ochotnika zgłosiłem się na zapchajdziurę. I dziś wystartowałem o pierwszej w nocy.
Niby tylko godzinka, ale tempo ustawiłem szybsze niż zwykle i było to czuć. Teraz patrząc na zapis pulsometru widać to szczególnie.

Dobrze, że obok biegły znane postacie, że kolejni zawodnicy sztafety siedzieli obok czekając na swoją kolej, więc nie było opcji żebym odpuścił.

Dwie bieżnie dalej biegnie Patrycja B... © djk71

Ogólnie super atmosfera.

Ale co Wam powiem to Wam powiem... nie wyobrażam sobie biegać na bieżni 12h, a co dopiero 48. A są tacy co planują biec... 6dni!!!

Póki co prowadzimy :-) © djk71

Jutro ciąg dalszy ;-)

Rok temu zapisaliśmy się na jedną z największych imprez biegowych jaka miała się odbyć w Polsce. Mistrzostwa Świata w Półmaratonie w Gdyni. Wraz z najlepszymi biegaczami świata miało wystartować ok. 30 tys. biegaczy. Wśród nich i my - Etisoft Running Team!

Chciałem powalczyć o życiówkę - idealne miejsce i czas :-) Chciałem. Niestety stało się co się stało. Wiosenny termin został przeniesiony na październik. Ostatecznie i ten został tylko dla elity. Reszta z nas otrzymała pakiety do domów i propozycję startu indywidualnego. Nie wszystkim się to spodobało, ale ja stwierdziłem, że i tak mam codziennie dość podziałów i walk między ludźmi i zaakceptowałem to co mi zaproponowano.

Postanowiłem sobie tylko utrudnić. Trochę pomogły mi też obostrzenia jakie obowiązują, nie bardzo miałem ochotę weryfikować, czy uprawiając sport w mieście dostanę mandat, czy nie.

Wybrałem stadion i bieganie po bieżni. Nigdy wcześniej nie miałem okazji biegać na bieżni, nie licząc finiszów na Stadionie Śląskim, czy beep testu z ReShape Runners.
Bieżnia, czyli... 53 okrążenia po 400 m. Czy dam radę psychicznie? Sam? Zobaczymy.

Na stadionie Walki pojawiłem się przed siódmą rano. Pusto i ciemno. Ruszam. Jest pięknie. Fajnie się biegnie. Zbyt fajnie. Zbyt szybko. Po pierwszych kilometrach zwalniam. Potem już biegnę w miarę stałym tempem. Nie jest źle. Dobra muzyka pomaga. Najgorzej było na początku gdy próbowałem odliczać ile mi zostało jeszcze. To nie był zbyt dobry pomysł.

Kiedy przestałem odliczać było zdecydowanie lepiej :-)

Medal z Mistrzostw Świata © djk71

Medal w środku © djk71

Życiówki nie było, ale nawet nie celowałem w to znając swoją obecną formę. Ale jestem zadowolony, że psychicznie dałem radę.

Półmaraton na bieżni © djk71

Takie moje mała Mistrzostwa Świata. I byłem najlepszy :-)

Po wczorajszym spacerze odebrałem pakiet startowy. Co prawda ze względu istniejące obostrzenia zapisywaliśmy się na konkretne godziny stawienia się w biurze zawodów, ale chyba nie wszyscy do końca się do tego stosowali. Swoje musiałem odstać. Pakiet za to na wypasie. Jeden z najlepszych (o ile nie najlepszy w tym roku).

Rano wstaję wcześnie, jem śniadanie i ruszam na stację kolejki, która ma zawieźć nas na start. Jadę w pierwszej grupie o 6:50. Na stacji orientuję się, że zapomniałem zabrać kijków z kwatery :-( Sam nie wiem, czy to dobrze, czy źle. Może bym je niepotrzebnie dźwigał, ale kto wie, może jednak by się przydały... Teraz już nie mam problemu.

Rześko. Na szczęście udaje się zająć miejsce w zabudowanym wagonie...

Niektórym udało się jechać w zabudowanym wagonie © djk71

Po kilkudziesięciu minutach dojeżdżamy do Solinki. Jeszcze kawałek pieszo i meldujemy się na starcie.

Pasażerowie :) © djk71

Zakładamy maseczki i czekamy na wystrzał oznajmiający start. Wcześniej z głośników lecą Moje Bieszczady by KSU ;-) Szkoda, że nie na żywo :-)

Strzał i start © djk71

Początek trasy asfaltem i po płaskim, a nawet lekko z górki. Dobrze, jest czas na rozgrzewkę.
Po trzech kilometrach zaczyna się wspinaczka. Ostra.

Pod górkę © djk71

Nikt (przynajmniej w zasięgu mojego wzroku) nawet nie próbuje biegać. Dopiero kiedy choć na chwilę się wypłaszcza ruszamy biegiem. Podejście dało jednak w kość i kiedy znów pojawia się choć drobny podbieg to większość znów przechodzi do marszu.

I tak na przemian bieg i marsz.

Pięknie tu © djk71

Póki co nie żałuję zapomnianych kijów. Na szczęście inaczej niż na Rzeźniczku dziś nie ma błota.
Gdzieś od dziewiątego kilometra dwukilometrowy zbieg. Jest super :-) Oczywiście brakuje sił i odwagi do szybszego biegu, ale jest ok.

Rzeczka musi być © djk71

Na bufecie wybieram ciepłą herbatę. Ogólnie jest dość chłodno, a że jestem cały mokry (nie pada, to pot) to czuć zimno...

Herbatka na bufecie © djk71

Za mną połowa drogi. Zaczyna się kolejne podejście. Zaczyna się i... odpadam. Odcina mnie. To pewnie ta herbata ;)

Brakuje mi sił żeby iść.

Słyszę dźwięki kontrabasu... i rockowe rytmy... Tu w górach, w lesie... na szlaku...

W górach, na szlaku, na "streecie" © djk71

Gdyby nie to, że czytałem, że niejaki Roman Huzior zamiast na streecie tutaj sobie dorabia ;) to bym pomyślał, że mam omamy...

Super pomysł! Jak dla mnie w idealnym momencie. Choć na chwilę wracają siły.

Niestety nie na długo. Jest ciężko. Trochę pomagają widoki.

Moje Bieszczady © djk71

Docieram na Okrąglik.

Okrąglik © djk71

Resztę trasy już znam. Co nie znaczy, że jest łatwiej.

Lubię ten klimat © djk71

Są momenty, że nawet ciężko mi się zmusić do zbiegania. Mimo to próbuję walczyć z samym sobą.

Tędy © djk71

Pomagają napotkani turyści. Nie dlatego, że dopingują (choć niektórzy rzeczywiście to robią i jest super), ale głównie dlatego, że widząc, że się zbliżają pojawia się jakaś dodatkowa motywacja, żeby się pokazać jak to jestem Pro... :-)

W końcu Cisna. Okazuje się, że tym razem udaje się Solinkę przekroczyć na sucho.

Za rzeczką już meta © djk71

Jeszcze boisko na Orliku i widzę żonę z aparatem...

Jeszcze kilka metrów © djk71

Przekraczam linię mety i mam dość... Jestem naprawdę zmęczony. Do tego dwójki dostały nieźle w kość...

Żyję :-) © djk71

Mimo to jestem zadowolony. Cieszę, że dałem się rodzince namówić na 26 km zamiast 14 km, które planowałem...  Czy kiedyś porwę się na kolejny próg... 52 km?
Co mam powiedzieć...? Pewnie tak... :-)

Dałem radę :-) © djk71

Pytanie kiedy :-)

Zasłużyłem :-) © djk71

Miał być kolejny maraton w Katowicach, walka o kolejną życiówkę - poprawę zeszłorocznego wyniku, ale start na Janosiku zweryfikował moje możliwości i jeszcze tego samego dnia zmieniłem dystans na połówkę ;-)

Rano wcześnie wstaję i... leje. Trudno przez lata jeździłem w maratonach w deszczach to mogę i pobiegać, chociaż prognozy mówiły, że koło dziewiątej ma przestać.
Kiedy wychodzimy z żona z domu leje. Kiedy parkuję w Chorzowie i wyłączam silnik przestaje padać. I już do końca zawodów nie będzie padało :-)

Zmęczony już przed startem © djk71

Pod stadionem spotykam Agę i Tomka. Aga niestety ma kontuzję i tylko kibicuje mężowi.
Kibicujemy startującej Teresce, robimy pamiątkowe zdjęcie...

Kto jak nie my? © djk71

... i ruszamy do strefy...

Ruszamy na start © djk71

Przy wejściu jedna z zawodniczek chce spryskać ręce pod... czytnikiem kodów kreskowych ;-) Zryli nam berety... :-)

Pochmurno na starcie © djk71

W strefie prządek.

Gotowi do startu © djk71

Ułatwiają to zielone kropki.

Kropki dystansowe © djk71

Ruszamy.

Od razu mówię Tomkowi, że każdy biegnie swoim tempem. Przez pierwsze 5 km, gdzieś do Spodka, a może nawet trochę dalej biegniemy blisko siebie, potem mi lekko ucieka.
Staram się panować nad emocjami wiem, że jeszcze trochę przede mną.

10 km i jest spoko, teraz nudna droga do Siemianowic. Szkoda, że tak mało kibiców. Dopiero w Siemianowicach jest ich trochę więcej, ale i tak trudno to porównać z Warszawą czy Wrocławiem.

Podbieg pod wieżę telewizyjną w Bytkowie. Na maratonach zawsze nie dobijał, ale też w nogach miałem już wtedy o dwadzieścia kilometrów więcej.
Dziś nie ma problemu, lekko zwalniam, ale cały czas biegnę, rozmawiam z innymi, tym razem to ja próbuję innych podnieść na duchu.

Kiedy ja się jeszcze męczę, na metę wbiega Tereska.

Jest Tereska © djk71

Jest też słynna Pani z Parasolką - dziś to jej 50. maraton, choć tym razem na wózku. Szacunek!

50. maraton Pani z Parasolką © djk71

Wbiegamy do Parku Śląskiego, ostatnie kilometry. Gdzieś około 19-20 km zaczynam czuć zmęczenie. Nie szkodzi, wiem, że już dobiegnę.

Chwilę przede mną wbiega na stadion Tomek.

Tomek się cieszy © djk71

Jest Stadion Śląski i jak zawsze moment wbiegnięcia do tunelu to dodatkowy zastrzyk energii.

Już na stadionie © djk71

Już blisko © djk71

Już widzę żonę na trybunach, jeszcze tylko kawałek...

I jest meta © djk71

... i mam to.

Kolejny półmaraton zaliczony © djk71

Czas: 2:21:56. Jestem zadowolony, choć to wynik daleki od życiówki, ale biorąc pod uwagę trasę i to jak trenowałem w tym roku to i tak powyżej oczekiwań. :)

Jak pewnie Ci, którzy czytają mojego bloga regularnie zauważyli, od początku pandemii mam pod górkę z bieganiem. I nie chodzi tu o to, że trenuję w górach, a o to, że straciłem zapał do biegania.  Plany na ten rok były ambitne, ale kolejne odwoływane lub przenoszone biegi skutecznie zniechęcały do regularnego trenowania. Już wyjazd na Rzeźniczka prawie trzy miesiące temu był wariactwem, ale udało się. Kolejne miesiące upłynęły praktycznie prawie bez treningów, nie licząc kilku krótkich biegów w Austrii. 

Patrząc na to co się dzieje i, że w Niedzicy ogłoszono czerwoną strefę łudziłem się, że Ultra Janosik też zostanie odwołany. Niestety nie został. Co było robić, trzeba było przyjechać, ale wizja 35 km po górach, dodatkowo w upalnej pogodzie nie nastrajała mnie zbyt optymistycznie. 

Jeszcze pełen optymizmu © djk71

Na miejscu zameldowaliśmy się w piątkowe popołudnie. Odbiór pakietów startowych, obiadek i choć gdzieś po głowie chodziła nam jakaś aktywność to reszta wieczoru to po prostu chillout plus analizowanie map, wymogów związanych z wyposażeniem obowiązkowym itp. 

Zaraz ruszamy © djk71

Mimo, że spakowaliśmy się już w piątek to w sobotę na miejsce zbiórki przyjeżdżamy na styk. Do tego przy wejściu do autokaru, który wiezie nas na miejsce startu, okazuje się, że niektórzy jednak zapomnieli tego i owego :) - i to nie byłem ja :)

W drodze na start © djk71

Ostatecznie jednak udaje się w komplecie dotrzeć na miejsce startu. 

ETISOFT Running Team © djk71

Mamy chwilę czasu jeszcze na ostatnie poprawki, toaleta, ustawienie nawigacji w zegarkach (jak się potem okaże niepotrzebne, bo trasa perfekcyjnie oznakowana) i ustawiamy się na starcie. 

Przed startem © djk71

Ruszamy, pierwsze kilkaset metrów po asfalcie i mimo, że truchtem to... tętno... 190. Nie wróży to niczego dobrego. 
Skręcamy w teren i przed nami długie podejście. Kijki idą w ruch. Tętno dalej wysokie, praktycznie cały czas 180+, ale idzie mi się dobrze. Wyprzedzam nawet Tereskę, choć zdaję sobie sprawę, że to kwestia kilku chwil, gdy znów ją zobaczę i... będzie to ostatni raz w tym biegu :). Jeszcze na górze spotykam Adama i Piotra, ale oni też popędzą do przodu. 

Chwilę później zaskakuje mnie... Bufet. Mimo, że oglądałem mapę kilkukrotnie to... tego punktu nie zarejestrowałem. Miła niespodzianka. 

Biegnę, nie jest źle, mimo wysokiej temperatury chmury zasłoniły słońce więc da się ruszać.

Chmurki cieszą © djk71

O dziwo pierwsze dziesięć, a nawet chyba trzynaście kilometrów udaje się pokonać w całkiem przyzwoitym jak na moją kondycję tempie.

Zmęczony na Janosiku © Walusza Fotografia

Zaczynam w głowie liczyć, o której jestem w stanie dobiec do mety. Wszystko brzmi bardzo obiecująco. Z obliczeń wychodzi mi, czas może być zbliżony do Rzeźniczka, choć tam było o siedem kilometrów mniej do zaliczenia. Jeszcze nie wiem, jak bardzo niepoprawnym optymistą jestem. 

W Trybszu spotykam drugiego Piotra, miło zobaczyć znajomą twarz. Cieszy też cola na punkcie i... ziemniak...  :)

Bufet na bogato © djk71

Siedem kilometrów później kolejny bufet w Dursztynie. Tu jest zupka, ale jakoś nie mam ochoty próbować, czuje od kilku kilometrów lekki niepokój w żołądku więc wolę nie ryzykować. Cola, woda, arbuz i biegnę dalej. Czas wciąż ok, za mną około 21 kilometrów. 


Zaczyna się podbieg, kije znów idą w ruch, ale jeszcze nie wiem co mnie czeka. Choć pamiętam, że na mapie była ścianka to jakoś cały czas sobie wmawiałem, że to tylko tak wygląda na profilu wysokości... 
O jak bardzo się myliłem... Ta prawie pionowa kreska na mapie nie kłamała. Nie wiem ile razy się zatrzymywałem - oczywiście żeby zrobić zdjęcia ;)

Biegamy © djk71

Nie tylko ja, prawie wszyscy... Odgłosy jakie można było usłyszeć brzmiały jak co najmniej z miejsca tortur. Choć w jednym przypadku nie do końca byłem pewien co słyszę... Wspinająca się dziewczyna wydawała takie głosy, że nie byłem pewien, czy to przedśmiertne charczenie (nigdy nie słyszałem, ale na pewno tak to brzmi), czy długi niekończący się orgazm. Myślałem czy nie pomóc jeśli to było to pierwsze, ale jeśli to był drugi przypadek to na wszelki wypadek postanowiłem nie przeszkadzać. 

Nie tylko ja miałem dość © djk71

Kiedy zobaczyłem na trasie linę myślałem, że to jakoś żart, ale nie.. choć początkowo ją ignorowałem to ostatecznie też się na niej wciągałem. Niestety skończyła się przed szczytem i końcówkę trzeba było walczyć bez pomocy. 
W końcu bez sił zameldowałem się na górze Żar.

Gdyby wzrok mógł zabić... po wejściu na Żar na UJ2020 © Golden Goat Production

24. kilometr pokonywałem... ponad 37 minut!

Covid nie dał rady © djk71

Zupełnie bez sił próbowałem ruszyć dalej. Mimo, że było momentami w dół to nie miałem już siły biec. Kilkaset metrów dalej usiadłem na drzewie i... myślałem, że tak zostanę. Brak sił, mdłości, gorąc... Gdyby dalo się tam zejść z trasy to nie wiem czy bym tak nie zrobił. Tylko... nie było jak zejść. 

Ruszyłem dalej. Od tego momentu prawie całość to był już tylko marsz. Widziałem, że nawet idąc zmieszczę się w limicie czasu, co w żaden sposób nie dopingowało do podjęcia próby biegu. 

Chyba jednak byłem zmęczony © djk71

Zapomniałem już o wszystkich optymistycznych obliczeniach sprzed kilku godzin. Teraz chciałem tylko dotrzeć do mety i spokojne umrzeć. 

Jakieś trzy, cztery kilometry przed metą kończy mi się picie. Super, tego mi tylko było potrzeba. 

Dwa kilometry przed końcem rzeźni spotykam Tereskę, która już dawno skończyła i wyszła mi naprzeciwko. Miło.

Tereska w akcji © djk71

Bardzo miło. A przynajmniej dopóki nie słyszę: Biegnij, teraz już do końca! Dasz radę! 

Pięknie tu © djk71

Ale jak? Próbuję szybciej ruszać nogami i o dziwo daję jeszcze radę. Fakt, że jest z górki, ale już wcześniej było i nawet nie próbowałem.

Już końcówka © djk71

Dobiegam już do samej mety. 

Inni już dawno leżą, a ja wbiegam na metę © djk71

Dzięki Tereska :) 

Mamy to!!! © djk71

Przebiegam linię mety i mam dość, chyba nawet nie mam siły się cieszyć.

Piękny medal © djk71

To był mój najtrudniejszy bieg. Najdłuższy w górach, w słońcu, którego nie znoszę, ale przede wszystkim... bez treningu. A to już tylko i wyłącznie moja wina. Nie mogę niczego, ani nikogo winić, tylko siebie. Wiedziałem na co się piszę i nie robiłem nic. Jak to było w Cholonku: "Z niczego nie ma nic". I taka jest prawda.

Dostałem niezłą lekcję. Czy jestem zadowolony? Zmieściłem się w limicie, pokonałem najdłuższy dystans, były super widoki na trasie, spotkałem się ze znajomymi, poznałem nowe pozytywnie zakręcone osoby... Więc tak, warto było, jestem zadowolony. Choć chyba z wszystkiego oprócz samego biegu, a może oprócz mojej głupoty. 

Jak zawsze mam mocne postanowienie poprawy, wizję regularnych treningów, ale co z tego wyjdzie... Zobaczymy. 

Pierwsze działania poczynione. Zmieniłem dystans na Silesii z maratonu na połówkę. 
Mimo wszystko bieganie ma mi sprawiać przyjemność, a wiem, że za miesiąc to byłaby męczarnia. 

Z wiadomych powodów większość imprez biegowych została odwołana lub przeniesiona na okres jesienny. Z biegami odbywającymi się w ramach Festiwalu Rzeźnika można było zrobić podobnie. I część naszej ekipy przeniosła swoje starty na przyszły rok. Ja przegapiłem krótki okres kiedy można było to zrobić. Gapiostwo kosztuje - muszę wystartować w tym roku.

Mimo, że od początku wybrałem stosunkowo krótką trasę - Rzeźniczka - w tym roku ok. 26 km długości i ok. 1000 m przewyższeń to się trochę boję. W kwietniu biegałem dwa razy, w maju trzy… i to głównie po płaskim i na znacznie krótszych dystansach.

Jest i medal :-) © djk71

Formuła wszystkich biegów też nieco inna. Startujemy i kończymy w Cisnej. I choć jest pomiar czasu to każdy startuje o innej godzinie w okresie od 6 do 14 czerwca - można sobie wybrać dowolny dzień. Wszystko to trzeba było wcześniej zadeklarować w swoim panelu uczestnika. Ja wybrałem start w piątek o godz. 9:00.

Pakuję się już dzień wcześniej, jak zawsze dylematy: co zabrać na trasę, ile jedzenia, ile picia. Tym razem jest to o tyle ważne, że na trasie nie będzie bufetów, chyba że ktoś sobie sam zorganizuje. Taki właśnie plan mają koleżanki, z którymi dzielimy domek. Ich mężowie mają pojawić się tuż przed początkiem najtrudniejszego odcinka. Jest szansa, że i ja na tym skorzystam. :)

W nocy i nad ranem strasznie leje. Dźwięki deszczu uderzającego z ogromną siłą w dachy domków nie działają motywująco. Na szczęście rano przestaje padać i… zapowiada się ciepły, słoneczny dzień.

Śniadanko, toaleta i ruszam do Cisnej. Jadę sam, bo bez sensu żeby Anetka czekała kilka godzin na mecie. Znajomi startują pół godziny po mnie więc też mają jeszcze trochę czasu.
Jak zawsze dojeżdżam na start trochę wcześniej - wole mieć chwile czasu w zapasie niż się stresować, że nie zdążę. Okazuje się, że tym razem nie ma to żadnego znaczenie, bo kiedy wchodzę do strefy startowej okazuje się, że mogę już biec mimo, że jestem dwadzieścia minut przed czasem. No tak, przy przydzielaniu czasów chodziło głownie o to, aby nie było tłoku na starcie.

Ruszam…. Od razu po błocie i… po jakiś 200 m pierwsza niespodzianka… przeprawa przez rzekę…

Gdyby był niższy poziom wody byłoby na sucho © djk71

Biegnąc za innymi staję przed wąskim betonowym przejściem gdzie nogi zamaczam tylko do kostki :-) lub mogę przejść obok na szerszą drogą z linką do asekuracji i moczeniem nóg co najmniej do kolan ;) Z rozpędu wybieram pierwszą wersję i.. To nie jest coś co lubię… boję się, że za chwilę z tego spadnę i wykąpię się cały. Szczęśliwie udaje się dotrzeć na drugi brzeg bez przygód.

Tylko… teraz przede mną 26 km biegu w zupełnie mokrych butach… Tego się nie spodziewałem i nie ukrywam, że nieco się boję jak zareagują na to moje stopy.
Po chwili okazuje się, że to nie koniec atrakcji. Od razu zaczyna się podbieg (podejście) z pięknym błotem. :-) W ruch idą kije. Po jakimś kilometrze walki z brązowym…. sami wiecie czym wybiegamy na szeroką szutrówkę.

Szeroka szutrówka © djk71

Czuję jakiś podstęp, ale korzystam z tego co jest i biegnę. Pamiętając, że przede mną jeszcze najtrudniejsze odcinki staram się oszczędzać siły. Tag gdzie jest w miarę łatwo truchtam, a jak zaczyna się pod górkę to przechodzę do marszu. Tłumaczę to rozsądnym podejściem do startu (a nie brakiem kondycji ;) ).

Póki co jest spoko © djk71

Szutrówka ciągnie się wyjątkowo długo. Mam podejrzenie, że tak być może nawet do początku trasy na Fereczatą. I… nie mylę się. Za to mylne były moje nadzieje na spotkanie organizowanego przez znajomych bufetu. Wiem, że mieli mieć colę i choć zwykle jej nie lubię to tutaj biegłem z myślą, że przed najtrudniejszym odcinkiem nie tylko się jej napiję, ale również wleję sobie trochę do soft flaska.

Niestety okazało się, że dotarłem do miejsca spotkania zbyt wcześnie… Czuję lekkie rozczarowanie :-( Nic to, trzeba zacząć wspinaczkę bez kofeiny. Łatwo nie jest, ale nie daję się. Wiem, że ten odcinek jest stromy, ale… kiedyś się skończy :-)

Kiedy docieram do pierwszego szczytu czuję lekkie zmęczenie, ale jestem zaskoczony, że poszło tak szybko.

Pięknie tu © djk71

Za mną już ponad połowa trasy. Cały czas czekam kiedy dogoni mnie ekipa, w której biegnie Magda z Asią i Piotrkiem. Póki co mam od startu motywację żeby uciekać im tak długo jak tylko się da…. Oprócz nich goni mnie jeszcze Adam z Anetą i drugim Piotrem. W sumie to spodziewam się, że to oni pierwsi mnie dogonią. Pytanie tylko kiedy.

Róbmy sobie zdjęcia © djk71

Znów można biec, a przynajmniej próbować, bo łatwe to nie jest. Błoto skutecznie zniechęca do zbyt szybkiego szarżowania.

Jaki kolor miały buty? © djk71

Co chwilę ktoś wywija orła. Do tego na trasie sporo ludzi w obie strony (trasy różnych biegów się tu krzyżują, łączą), oprócz biegaczy są też turyści choć Ci stanowią akurat niewielki procent spotkanych miłośników błota.
W sumie to trochę dziwne, że jest tylu biegaczy mimo, że starty były rozłożone na cały tydzień, a część zawodników przepisała się na przyszły rok.

Tak, czy inaczej gdzie się dato biegnę. Nie wszędzie się da bo czasem jest po prostu niebezpiecznie, a czasem błoto wciąga tak mocno, że trzeba sprawdzać czy but jeszcze na nodze, czy ugrzązł gdzieś za nami…

Trochę błotniście © djk71

Póki co nie jest też zupełnie płasko, co chwilę kolejne podbiegi i kolejne szczyty… Okrąglik, Wielkie Jasło, Małe Jasło...

Jeszcze trochę przede mną © djk71

W pewnym momencie czuję już silne zmęczenie… zaczynam mieć dość podbiegów…

Jeszcze trochę © djk71

Na szczęście to już był chyba ostatni….

Jest nieźle © djk71

Teraz zbieg do szutrówki, a kawałek dalej ostatnia już walka z błotem…

Jakieś 500 m przed metą dogania mnie Piotr, czyli jednak… a już miałem nadzieję, być na mecie przed resztą (i co z tego, że miałem handicap na starcie :-) ). Pozostało mi walczyć żeby już nikt inny z naszej ekipy mnie nie dogonił :-)

I na deser przeprawa przez rzekę. Tym razem nikomu ona nie przeszkadza. Zaraz meta, a tu jest okazja nie tylko chłodzić nogi, ale też opłukać choć trochę buty.

Czyszczenie butów © djk71

O ile to pierwsze się udaje to świeżo opłukane obuwie po chwili ląduje w kolejnej porcji błota na końcowym odcinku do mety.

Jest meta. Zrobiłem to! :-) Zmęczony, ale szczęśliwy. 4:59:58.

Zrobiłem to! © djk71

Po chwili przybiega Aneta.

Jest i Aneta :-) © djk71

Oddajemy czipy, bierzemy po piwie (na szczęście jest wersja zero) i… koniec imprezy. Kiedy przybiega reszta ja już biorę kąpiel.

Cieszę się, że wystartowałem. Mimo ogromnego błota i braku przygotowań do startu…. Żyję i czuję się całkiem nieźle. Biorąc pod uwagę, że udało się połączyć start z krótkim urlopem… Jest super.

Po wczorajszym rowerze nie do końca byłem przekonany do dzisiejszego biegania. No ale co było robić skoro pakiet już odebrany. W planach był bieg poniżej godziny, ale w zaistniałej sytuacji postanowiłem po prostu pobiec bez spinania się...

Kolejne moje Hercklekoty. To termin wieloznaczny-  Tych co nie wiedzą co to znaczy to zapraszam do lektury ;-)

Ładny medal © djk71

Na start tradycyjnie przyjeżdżam w towarzystwie żony. Trochę się obawia, że chce biec na krótko, ale przecież zakładam rękawki :-) Poza tym jest ciepło. Około 8 stopni - w lutym - super.

W ciekawym towarzystwie © djk71

Na starcie spotykamy Agnieszkę z naszego teamu z mężem. Oczywiście zdjęcie na ściance musi być :-)

Jakieś motto musi być © djk71

Chwilę później spotykamy kolejną Agnieszkę, chwila rozmowy i rozgrzewka. Niestety mimo, że jak zawsze świetnie prowadzona, to taneczne rytmy i figury nie do końca mi pasują :) Przygotowuję się po swojemu :-)

Wybija 10:00 i ruszamy na dwie pętle po 5 km.

Czas.... Start © djk71

Chciałem zacząć wolniej, ale jak zwykle w tłumie, nie bardzo mi się to udaje. Zwalniam, ale wciąż za szybko. Po chwili łapię tempo, które wydaje mi się, że mogę dociągnąć do końca. Na szczęście nie ma śladu wczorajszego bólu ud. Póki co.

Pierwsza pętla się kończy © djk71

Pierwsza pętla szybko mija. Tempo jest ok. Tętno też. Niestety na początku drugiego okrążenia zaczynam czuć zmęczenie. Na szczęście jest tu płasko. Próbuję uspokoić oddech i biec dalej swoje.

Etisoft na drugiej pętli © djk71

Ósmy  dziewiąty kilometr wydaje się być lekko pod górę. Trochę wolniej, ale wciąż jest dobrze. Na tyle, że na ostatnim odcinku udaje się nawet przyspieszyć. 58:08. Jak dla mnie to bardzo dobry czas.

Jest poniżej godziny © djk71

Znów się udało © djk71

Chwilę przede mną wbiegł na metę Tomek, a po chwili jedna Aga i druga. Wszyscy poniżej godziny. Jest ok.

Jest i Aga © djk71

Oczywiście pamiątkowe zdjęcia.

Zrobiliśmy to © djk71

Pamiątkowe zdjęcie © djk71

Z medalami na szyjach © djk71

I jeszcze z żoną © djk71

i... kawa. Jest nawet Americana + ex. espresso. Tego mi trzeba było. Można wracać do domu :-)

Całe życie z Wariatami!!! Czyli jak to było z najdziwniejszym z dotychczasowych biegów.

12 stycznia - biegnę dla WOŚP.

13 stycznia - Idę do lekarza - strzeliły plecy :-(

13 stycznia - Adam zagaduje o Marriot Everest Run - pierwszy raz o tym słyszę. Bieganie przez 24 godziny po schodach w hotelu Marriot. Są jeszcze ostatnie miejsca dla 4-osobowych sztafet. Bez sensu - przecież właśnie poszły w diabły wszystkie moje plany urlopowe, przecież nie jestem w stanie siedzieć, leżeć, a zawody... 8 lutego!!! Za 4 tygodnie. Przecież nigdy ani ja, ani nikt z nas nie biegał po schodach. Po 24 sekundach ciężkich rozważań zgadzam się :-)

14 stycznia - Zaczynam wątpić w moją decyzję. Ledwo się ruszam. Adaś namawia - nie ma obowiązku żeby wszyscy zawodnicy biegli tyle samo, mogę raz wbiec, a potem będę służył jako wsparcie... Ja zwijam się z bólu, a żona... namawia mnie żebym wystartował!!! Czy ja mam jeszcze kogoś normalnego w swoim otoczeniu?
Tego samego dnia jeszcze jesteśmy zapisani :-)

26 stycznia - Po dwóch tygodniach faszerowania się lekami i zabiegów fizjo ruszam na siłownię. Pierwszy trening na schodach (166 pięter) Daje nieźle w kość. Na szczęście plecy spoko. Zawody za dwa tygodnie - kupa czasu :-)

Potem jeszcze trzykrotnie udaje się poćwiczyć na schodach na siłowni (210 / 336 / 252 piętra)

4 lutego postanawiam pobiegać i ocieram nogę - świetnie - na cztery dni przed zawodami :-(

7 lutego - ruszamy wraz z Tereską i Adamem do stolicy. W ostatniej chwili wykrusza nam się czwarty zawodnik, na szczęście udaje się na ostatnią chwilę namówić Martę, która jest na miejscu i biega ultra. Zawody trwają 24h więc to chyba dobry wybór :-)

Tu spędzimy najbliższe 24h © djk71

Odbieramy pakiety startowe, meldujemy się w hotelu i idziemy coś zjeść.

W biurze zawodów © djk71

Ładny kubek © djk71

Nie ma już czasu na zwiedzanie stolicy, wracamy do pokojów i szybko idziemy spać. Przed nami ciężki dzień.

8 lutego - dzień startu

6:15 - pobudka, śniadanie i wybór tego co ubieramy, co bierzemy ze sobą, a co oddajemy do depozytu.

8:00 - jesteśmy w Marriocie. Spotykamy Martę, wyjaśniamy w biurze zawodów zamianę zawodników, choć wcześniej było to zgłoszone. Tracimy trochę czasu, ale ostatecznie wszystko jest załatwione. Oddajemy rzeczy do depozytu i idę szukać miejsca do rozłożenia się na starcie.

Depozyt jest ładnym miejscu © djk71

Startujemy w piwnicy, czy jak to ładniej nazywają organizatorzy na poziomie -1 :-) Na miejscu surowo i diabelnie zimno. Nie do końca wiem którędy będziemy biegli z windy na schody więc na czuja wybieram jakieś miejsce.  Przychodzi Tereska i słusznie zauważa, ze tam zamarzniemy. Chwila trwa wybieranie innego miejsca, ostatecznie lądujemy prawie przy wejściu na schody.

8:45 - Prawie gotowi do startu.

Gotowi do startu © djk71

Po chwili krótka odprawa i za moment rusza pierwsza grupa. Zawodnicy startują falami (o ile dobrze kojarzę, wg kolejności zapisów). O 9:00 pierwsza pięćdziesiątka oraz sztafety, których jest tym razem 22. Godzinę później dołączą 34 osoby, o 11:00, 12:00 i 13:00 kolejne grupy. Łącznie w tym samym czasie będzie na schodach maksymalnie ok. 200 osób. Wszyscy kończą w niedzielę o 9:00. Warto było więc zapisać się jak najwcześniej, albo startować w sztafecie, wówczas ma się do dyspozycji pełne 24 godziny.

9:00 - Startuje Adam.

Trzy, dwa, jeden... start... © djk71

Biegnie z poziomu -1 na 41 piętro, czy łącznie 42 piętra i powrót windą. Kiedy zjedzie może biec kolejny raz, albo przekazać chipa, którym logujemy na górze zdobycie szczytu, kolejnej osobie ze sztafety. To od samych zawodników zależy jaką przyjmą strategię. My decydujemy się biec na zmianę, po naszym kapitanie ruszę ja, a potem Tereska i Marta.

Wyniki są publikowane na żywo więc nie tylko znajomi mogą nas śledzić, ale również my wiemy, czy nasz zawodnik jest już u góry i czy kolejna osoba ma się przygotowywać od startu.

Adam po 9 minutach jest na górze, zjeżdża na dół i ja przejmuję pałeczkę (a dokładniej mówić chipa). Ruszam i jest ciężko. Sam nie wiem, czy biec, czy szybo iść. Próbuję jednego i drugiego, ale szybko się okazuje, że wbiegnięcie na 42 piętra jest prawie niemożliwe (albo możliwe tylko dla wybrańców).

Klatka wąska, bez ani jednego okna, lekko klaustrofobiczna.

Niezbyt tu szeroko © djk71

Przed szczytem zaczyna mi się kręcić w głowie, a w płucach czuję ogień. Dobrze, że na górze jest wodopój. Tylko trzeba mieć własny kubek. Na szczęście czytałem regulamin i mam ;-)
Chwilę czekam na windę. Zjeżdżam, przekazuję chipa Teresce i... idę umrzeć...

Nie wierzę, że zdobędziemy Everest. To konieczność zaliczenia 65 wejść na szczyt hotelu. Ja po pierwszym mam dość. Ruszają dziewczyny, potem znów Adam i ja... i znów dziewczyny i tak w kółko...

Zaliczamy kolejne wierzchołki:
09:31 - Empire State Building - Nowy Jork, USA
09:41 - Petronas Towers - Kuala Lumpur, Malezja
09:51 - Łysica - najwyższy szczyt Gór Świętokrzyskich
10:38 - Gubałówka - najwyższy szczyt obciachu :-)
10:51 - Tarnica - najwyższy szczyt Bieszczad
11:15 - Śnieżka - najwyższy szczyt Karkonoszy

Jest co zdobywać © djk71

W międzyczasie podchodzi do nas ekipa telewizyjna.

Mamy celebrytkę © djk71

Kolejno robią wywiad z wszystkimi po kolei.
I o dziwo po południu już jesteśmy w TV. Co prawda w publicznej, ale czego się nie robi dla sławy.
Zobaczcie sami od 18 min 30 sek.
 
12:00 - Jest Kasprowy Wierch. Po trzech godzinach mamy 15 wejść ma 42 piętra. Jest dobrze :) Nie jest łatwiej, ale jakoś idzie (bardziej idzie, niż biegnie).

Na klatce © djk71

13:00 - 18 wejść za nami. Już wszyscy zawodnicy na trasie. Straszne kolejki do windy.

Kolejka na schodach © djk71

Czeka się chyba z 10 minut, czyli dłużej niż wchodzi. Najgorszy jest moment kiedy winda nadjeżdża, już prawie wchodzisz, a odliczający wolontariusz mówi stop, Ty następną ;-(

Kolejka w korytarzu © djk71

13:20 - Rysy - Najwyższy szczyt w Polsce
Cały czas dociera do nas mnóstwo życzliwych słów od naszych przyjaciół.

13:39  - Gerlach - Najwyższy szczyt Tatr
Staramy się na bieżąco relacjonować co się dzieje na FB.

14:17 - żona mi donosi, że zaliczyliśmy Pobiedę - najwyższy szczyt Gór Czerskiego w azjatyckiej części Rosji.

15:00 (chyba) - koleżanka dostarcza nam pizzę. Dziękujemy Anetko!
Jest cudownie :-) Nie podzielają tego uczucia chyba inni zawodnicy przebiegający obok nas, których nozdrza musi drażnić zapach naszego przysmaku...

16:47 -  za nami 30 wejść :)

17:45 - 33 wejścia, czyli połowa Everestu za nami!!! Zaczynamy wierzyć, że damy radę zaliczyć najwyższy szczyt świata.

18:42 -  Mamy Mont Blanc!!! Najwyższy szczyt Europy. Za nami 36 wejść.
Przed dwudziestą dociera do nas mój Brat. uzupełnia nam zapasy niknącej w oka mgnieniu wody oraz przynosi trochę innych różności: przepyszne ciacho, grizzini żeby mieć jakąś odmianę od słodkości, a nawet... makrele... :-)

Jemy wszystko © djk71

Obserwując innych zawodników, w tym tych najlepszych widzimy, że każdy ma własny jadłospis i... w większości przypadków żaden dietetyk by tego nie pochwalił ;)

20:23 - Elbrus - najwyższy szczyt Kaukazu. (42 wejścia), dziewczyny poszły na obiad i basen, napieramy z Adamem sami :) Najpierw Adam biegnie trzy razy pod rząd, potem ja, na szczęście przed moim trzecim wejściem Marta przejmuje pałeczkę. Tak jest jednak ciężej.

Ten napis widzieliśmy mnóstwo razy © djk71

20:47 - Klimandżaro - najwyższy szczyt Afryki - Teraz jakoś szybko szczytujemy  :-)
Już prawie 12 godzin za nami. Sami nie wierzymy jak ten czas szybko leci. Pewnie mimo tego, że siedzimy w piwnicy, panuje tu fantastyczna atmosfera. Wszyscy są uśmiechnięci, cieszą się z byle czego... A może tak po prostu wygląda dom wariatów?

21:09 - McKinley - najwyższy szczyt USA.
Teraz my odpoczywamy chwilę, a dziewczyny biegną. Niestety na obiadokolację dostaje nam się tylko suchy makaron ;-( Kiepsko.

21:17 - Aconcagua - najwyższy szczy Andów. Szczun dla strażaka który biegł z dodatkowym 16 kilogramowym obciążeniem.

Szacun się należy © djk71

23:30 - mamy już 56 wejść, Everest coraz bliżej :). O dziwo jesteśmy na piątym miejscu, ale do końca jeszcze trochę...

00:00 - Północ, 15 godzin za nami, jeszcze 6 wejść do Everestu. Mimo późnej pory nie czujemy zmęczenia, ani zbytniej senności.

00:57 - po 16 godzinach wspinaczki zaliczyliśmy zimowe wejście na K2 :)

01:08 - Mount Everest !!!! - 16h i 8min. i 8 sek. wspinaczki - tyle zajęło nam zdobycie Mount Everest!!! Mamy to!!!

Tak się bawili niektórzy na ostatnim kółku, nie my © djk71

2:30 - nie skończyliśmy :) Przez chwilę bałem się, że po zdobyciu podstawowego celu spadnie nam morale, ale tak się nie stało. Biegamy dalej, 72 wejścia za nami. Awansowaliśmy na 4 miejsce.

W holu głównym hotelu wyniki online © djk71

3:55 - 80 wejść, 123% normy. Pozostało 5 godzin. Biegniemy do końca. :) Udaje mi się przymknąć oko chyba na jakieś 10-15 minut ale ratownik mnie budzi, bo... nie widzi moich oczu... Nie brnę dalej... :-)

Motywacyjne teksty? © djk71

5:00 - za nami 86 wejść, w każdym zaliczone 42 piętra, czyli łącznie za nami 3612 pięter.
Jest moc.

Niby tak :-) © djk71

Awansowaliśmy na 3 pozycję. Ale trzeba jeszcze walczyć przez 4 godziny.

6:15 - Mamy 92 wejścia, 12 558 m n.p.m. :)
Coraz ciężej, pierwsze skurcze, niepokoje w żołądkach, ale walczymy o utrzymanie 3 miejsca. Jeszcze tylko 2:45 czasu do końca.
Zaglądam do masażystów, bo czuję jakieś napięcia w łydkach, ale jest kolejka. Odpuszczam.

To ważna wskazówka! © djk71

7:00 - 96 wejść, 4032 pięter. Już wiemy, że zaliczymy sto wejść!!!

7:50 - i.... Mamy SETKĘ !!!! Niemożliwe nie istnieje :)

Mamy 100 wejść!!! © djk71

Ktoś tu napisał coś o nas © djk71

Zostało nam trochę ponad godzinę, walczymy jeszcze o.... drugie miejsce!


8:48- Tereska kończy swoją rundę

Ostatnia rundka za Tereską © djk71

Ostatni raz biegnie Marta.

8:59 - Marta kończy swój bieg. Za kilkanaście sekund zamykają wejście na schody. Krzyczymy: Leć jeszcze raz! Nie bardzo chyba wie czy żartujemy, czy nie, ale już wszyscy krzyczą więc... leci ;-) Jest wielka!

My w tym czasie robimy fotkę z najlepszymi :)

Fotka z mistrzami © djk71

9:00 - Mamy to!!!! Znacznie powyżej oczekiwań.

Totalni debiutanci, nie biegający wcześniej po schodach, zaliczają 107 wejść, 4494 pięter, meldują się na wysokości 14 605,5 m n.p.m., wykonują 165,07% normy i zdobywają 2 miejsce wśród sztafet!!!

Mamy drugie miejsce © djk71

Jeszcze w to nie wierzymy!!!!
Idziemy oddać chipa i odebrać należne nam medale :-)

Z medalami i certyfikatami © djk71

Zrobiliśmy to. Jesteśmy super zadowoleni, ale do końca nie jesteśmy w stanie powiedzieć dlaczego. Przecież ten bieg jest bez sensu... W kółko, jak chomiki, bez widoków, momentami bez tlenu... Nawet kibiców nie ma, bo nie ma tu dla nich miejsca...
Zupełnie bez sensu. A jednak jesteśmy zadowoleni. Czy tu wrócimy... Dziś powiedziałbym, że nie. Pewnie wyzwaniem byłby start solo, ale na to chyba nikt z nas nie jest gotowy. A jak będzie naprawdę? Miesiąc temu gdyby ktoś mi powiedział, że tu wystartuję to bym go wyśmiał. A zrobiłem to i jestem zadowolony. Bardzo. Więc... zobaczymy.

Zrobiliśmy to! Powyżej oczekiwań! © djk71

Próbowałem jakoś zarejestrować aktywność w zegarku, niestety mój nie ma opcji schody i nawet nie ma możliwości zainstalowania takiej, więc próbowałem użyć jakiejś aplikacji do chodzenia, ale zapominałem ją uruchomiać, pauzować i ostatecznie zrezygnowałem. Tak więc nawet nie ma czym się pochwalić na Endomondo, czy Stravie... :-)

Dziękujemy wszystkim za wsparcie, doping, trzymanie kciuków i wszystko inne :)

Finał WOŚP, czyli coś czego nie można opuścić. Od wielu lat aktywnie, kiedyś rowerowo, ostatnio biegowo. W tym roku podobnie jak rok temu postanawiam pobiegać wokół gliwickiej Areny.

Mimo wiatru i chłodu gorąca atmosfera, wszyscy uśmiechnięci, mnóstwo osób przebranych.
Ja planowałem pobiec w mojej czarnej WOŚP-owej koszulce, ale gdzieś się zapodziała, ubieram więc naszą teamową. Na miejscu żona robi mi prezent i kupuje białą koszulkę WOŚP. Przebieram się :-) I znów parę złotych poszło na ten najpiękniejszy cel :)

W nowej koszulce © djk71

Na miejscu najpierw spotykam Magdę z rodzinką.

Jest Magda :-) © djk71

Potem Anię ;)

Jest i Ania © djk71

I już tuż przed startem Agę, a na trasie Karolinę. Czyli reprezentacja Etisoft Running Team Jest obecna :-)

Najpierw ustawiamy się tradycyjnie w serduszko :-)

Tradycyjne serduszko © djk71

Potem rozgrzewka...

Czas na rozgrzewkę © djk71

I zaraz ruszamy.

Zaraz startujemy ;-) © djk71

Wystarczy przebiec jedno kilkuset metrowe kółko, można więcej. Jedyne ograniczenie to 60 minut.

Karola z kijkami © djk71

Aga z flagą :-) © djk71

Udaje nam się przebiec kilkanaście kółek i zaliczyć orkiestrową dychę ;-)

Kolejne kółko © djk71

Odbiór medali i pamiątkowe zdjęcie.

ETISOFT RUNNING TEAM dla WOŚP © djk71

Trzeba uciekać do domu, bo strasznie wieje, a mimo że, jak mi się wydawało, biegłem w spokojnym tempie i całą drogę rozmawialiśmy to jestem cały mokry.

Jak zawsze super impreza w świetnym towarzystwie. I oby tak do końca świata i jeden dzień dłużej :)