Donikąd Znów życie pokrzyżowało dzisiejsze plany. Nie udał się poranny wyjazd z Wiktorkiem. Zamiast tego spacerek pieszo-rowerowy z Igorkiem. Potem zamiast obiadu na rower i samemu rozładować emocje...
Gdziekolwiek… najpierw jednak Wieszowa na stację do kompresora. Awaria. Brr, nawet maszyny są dziś przeciwko mnie. Jadę dalej. Natura też nie jest mi przychylna – cały czas pod wiatr. Kierunek Toszek, może to najwłaściwszy kierunek po ostatnich dniach/tygodniach (dla niewtajemniczonych – mieści się tam szpital psychiatryczny).
Pyskowice, stacja Orlen – kompresor działa. Rzeczywiście pora najwyższa na trochę luftu.
Chwila na rynku.
I sklep, który przywiódł rowerowe wspomnienia. Pamiętacie jeszcze jak się grało w kapsle, udając kolarzy z Wyścigu Pokoju?
Rzut oka na zegarek i… nie zdążę do Toszka, dziś czas znów ograniczony.
Chciałem się zmęczyć i czuję zmęczenie. Nawet nie tyle zmęczenie ile ból. Ból w nogach, przede wszystkim uda, ale również trochę kolana. Nie podoba mi się to. Wynik przerwy w jeżdżeniu, za szybkie tempo, czy jakieś przesilenie?
Skręcam na drogę w stronę Olesna, mijam Pniów, Zacharzowice (tu jeszcze nie byłem) i zegarek mówi „skręć w prawo”. Ok., Łubie i drogowskaz Księży Las, znów wiem gdzie jestem.
Jeszcze mam chwilę czasu więc krążę po okolicznych wioskach by dobić do… 4000 km w tym roku :-)
Zmęczony, mocno zmęczony wracam do domu. Jednak nie da się jeździć bez batoników i bez czegoś w kieszonkach.
Sorry za brak zdjęć, ale aparat wylądował u lekarza ;-( Może wrzucę kilka jak dostanę od któregoś z kolegów.
Po długim czasie, w końcu udaje się zorganizować wspólny wjazd z Andrzejem - kumplem z pracy i z kilkoma jego znajomymi. Co prawda grono firmowe miało być jeszcze większe, ale wyszło jak zwykle.
Budzę się wcześniej niż powinienem, włączam - nie wiem po co - TV i szok. Trafiam na koncert grupy The Dresden Dolls.
Słyszę ich pierwszy i już jestem zakochany. Klawisze + perkusja (czasem gitara) i śpiew kojarzący mi się z paryskimi klimatami. Do tego fantastyczne widowisko na scenie. W opisach określani są jako punkowy kabaret, ale to trzeba samemu zobaczyć (koniecznie zobaczyć).
Podjeżdżam do Gliwic samochodem - chciałem rowerem ale Endrju szczerze mi to odradził – mam oszczędzać siły. Nie wiem o co mu chodzi, bo to tylko 15km, ale był tak poważny kiedy to mówił (chciał nawet po mnie przyjechać, gdy się dowiedział, że chcę jechać rowerem), że mu uwierzyłem i wybrałem auto.
Przekładam rower na auto Andrzeja i ruszamy w trójkę (z Adamem), po drodze mija nas jeszcze jeden samochód, ale na miejscu startu w Ujsołach i tak jesteśmy pierwsi. Po chwili doganiają nas koledzy i jest nas szóstka. Strasznie długo się zbieramy. Nawet po starcie niektórzy wracają do samochodu, bo czegoś zapomnieli, jeszcze sklep… w końcu jedziemy.
Spokojnie równym tempem. Wjazd do lasu i pierwsze wątpliwości, którędy. W lewo. Śliwa twierdzi, że w prawo. Mamy wątpliwości, ale ruszamy za nim. Po 100m dowiadujemy się, że źle jedziemy. Wracamy. Ruszamy pod górkę, trochę kamieni na drodze, ale spokojnie można jechać. W pewnej chwili, korzystając z tego, że Andrzej zostaje z tyłu wychodzę na prowadzenie i ciągnę pod górkę. Dość stromy momentami podjazd, ale spoko ciągnę. Wszyscy zostali z tyłu, daję dalej do przodu. Bałem się, że będę odstawał od reszty, a tu nie jest źle.
Mostek, czekam na nich i… to był błąd. Skończyło się rumakowanie, jak to ktoś kiedyś powiedział. Wjeżdżamy na znienawidzoną przeze mnie trawę i zostaję z tyłu. Potem znów lasek i zadyszka. Oj, coś nie tak z kondycją. Po kilku postojach docieram w końcu na górę. Wszyscy już na mnie czekają. Przełęcz Przysłup – AFAIR 940 m npm. Do tej pory Przysłup kojarzył mi się tylko z Bieszczadami.
Spoko, Dało się podjechać, ruszamy dalej. O jakiej ściance oni mówią? Andrzej z Piotrkiem ruszyli na przełaj i tylko dobiegające z krzaków okrzyki: „Aaaa…” pozwalają się domyśleć, że należy wybrać inną drogę. Po chwili już wiem co znaczy ścianka. Powiem tak, pieszo bym się dwa razy zastanowił zanim bym tam podszedł. Teraz jednak nie mam wyboru. Ruszam za chłopakami i… jest przewalone. Momentami trudno nawet rower pchać/ciągnąć. Trzeba go przenosić nad leżącymi drzewami.
Gdzie są moje płuca? W aucie zostawiłem? Do tego boję się o moje niegdyś naderwane mięśnie… w trakcie jazdy ich nie czuję, teraz jednak mam wrażenie, że zaraz znów puszczą.
Po długiej chwili docieram na górę. To chyba Świtkowa – 1082 m. npm. –podeszliśmy nieźle w górę. Padnięty. Chwila na podziwianie widoków i mkniemy ścieżką szeroką na 30cm, zarośniętą paprociami. Da się jechać choć nie widać niespodzianek, jakie kryją się pod liśćmi. A jest ich sporo. Do tego co jakiś czas drzewa leżące w poprzek. W końcu szaleńczy zjazd w dół. Nie wiem czy to kwestia tarcz (ja w przeciwieństwie do pozostałych mam V-brejki), czy też kwestia psyche, w każdym razie czuję się mocno niepewnie na zjeździe, gdy inni mkną co sił w dół. W pewnym momencie czuję, że hamulce już nie pomagają, co najwyżej blokują koło i zaczynam się ślizgać – nie wiem co gorsze. Po chwili pędzę na złamanie karku i myślę tylko jak najbezpieczniej upaść. Udaje mi się wpaść w jakąś koleinę i szczęśliwie zatrzymać bez upadku. Niestety po chwili muszę kontynuować zjazd. Jakoś udaję się dotrzeć na jakąś polankę, gdzie ekipa przygotowuje chyba jakiś festyn.
Na nic zdaje się oczekiwanie na zaproszenie na gotowaną właśnie zupę, widać jeszcze nie jest gotowa. Ruszamy dalej. Kawałek asfaltem i docieramy do jakiejś mieściny (Oravska Lesna?) z jedynym ponoć barem przy hotelu. Wbrew zwyczajom i zdrowemu rozsądkowi chwila odpoczynku przy piwku. Oj potrzeba nam tego było.
Ruszamy dalej jakąś doliną, to już kolejny raz kiedy trwają debaty nad mapami i kolejny raz gdy ruszamy nie będąc przekonani czy to właściwa trasa. Dziś ja się do map nie mieszam, są inni, którzy ponoć znają te tereny lepiej – będzie na kogo zwalić (biedny Śliwa). Po chwili kolejna wspinaczka. Jeździć mogę. Wspinać się z rowerem – nie. Pozytyw tej wspinaczki – zapomnę chyba o Chryszczatej.
Na czworaka prawie docieram do… drogi, gdzie Śliwa dyskutuje z napotkanym Słowakiem. Dyskusja wygląda mniej więcej tak:
Śliwa: Którędy dojedziemy do…? Słowak: W lewo… fajna droga… Śliwa: A w prawo i….? Słowak: Trudno, nawet pieszo… Śliwa: To pojedziemy w prawo.. Słowak: Ale łatwiej będzie w lewo, bo w prawo nie ma drogi, paprocie ponad metr… Śliwa: Ok., dzięki, jedziemy prawo.
Krótka dyskusja w grupie i wszyscy chcą jechać w lewo więc… jedziemy w prawo… znów się powspinać.
Koszmarnie. Jestem zmęczony. Przedzieramy się przez jakieś paprocie, gałęzie, drzewa. W końcu znów można jechać. Co chwilę konsultacje, gdzie dalej, postój co kilka minut. Droga nierówna, pełno kałuż. Na którymś zjeździe tracę równowagę i leżę. Jak się potem okaże nie ja jeden dziś leżałem. Nie ja jeden dziś kąpałem rower w kałużach Na szczęście nie ma już takich kałuż, jak ta, w którą wjechali wcześniej koledzy. Błotko, o konsystencji, kolorze i zapachu kojarzącym się jednoznacznie…
Znów chwile strachu na zjazdach. Kolejna przerwa, Michał łapie gumę. Wymiana dętki i jedziemy dalej. Późno i chmurzy się. Sporo jazdy po trawie, o dziwo już mi nawet nie przeszkadza tak bardzo. W pewnym momencie Śliwa rozwala przerzutkę. Nie, na szczęście chyba tylko wykrzywia hak. Kolejne przerwy. Przy okazji okazuje się, że u Michała schodzi powietrze w drugim kole. Jakoś jedziemy dalej.
Nie. Śliwa ma dziś pecha, czyżby to kara za błądzenie i wspinaczki? Rozwala jednocześnie trzy szprychy. Mamy problem z ich wykręceniem. Endrju zaplata je fantazyjnie… i na ich widok ogarnia nas histeryczny śmiech.
Ruszamy przez pola w dół. Docieramy do asfaltu. Po 45km jestem padnięty . Tak naprawdę to już po 25-30 byłem padnięty bardziej niż po setce na asfalcie. Jesteśmy chyba w Mrzacce, stąd już tylko będzie asfalt. Chyba czuję jakąś ulgę. W Zakamennem przerwa na pizze. O jaka pyszna!
Dowiaduję się, że teraz czaka nas zabójczy półgodzinny podjazd. Trudno, damy radę. Ruszamy razem, ale to jakieś cyborgi, po chwili znikają mi z oczu. Jadę swoim tempem przyglądając się okolicy. Mijam Novot i z lekkim strachem oczekuję tego podjazdu. Nagle widzę budkę przypominającą przejście graniczne i dwóch rowerzystów, to Adam i Andrzej. Okazało się, że podjazd już za mną :-). Teraz ponoć zjazd gdzie można bić rekordy. Nie nastawiam się na to, moja psyche nie jest na to gotowa. Andrzej mknie ile sił w nogach, ja za nim, spokojnie bez pedałowania, za mną Adam, który wyprzedzając mnie mało nie całuje się na zakręcie z jadącym z przeciwka autem. Andrzej przekracza 80-tkę, a ja, mimo jazdy bez pedałowania i tak pobijam swój rekord z Arłamowa – jechałem 67,33km/h.
Ujsoły. Koniec wycieczki. Zmęczony, ale mimo wszystko zadowolony. Wiem gdzie moje miejsce w szeregu, choć z drugiej strony czego mogłem się spodziewać po 6 miesiącach jeżdżenia na rowerze, gdy koledzy jeżdżą od wielu lat.
Dzięki kolegom za wyrozumiałość i cierpliwość. Dzięki Andrzej za "holowanie" w najtrudniejszych momentach.
BTW: Mogłem coś z kolejnością pomieszać, ale byłem momentami ledwie żyw...
Straty - parę odrapań, zgubiona lampka, a reszta się okaże jak odważę się spojrzeć na rower...
A na koniec jeszcze jeden kawałek The Dresden Dolls...
Bike Orient Wczoraj dotarliśmy do Wolborza mocno spóźnieni, jednak towarzystwo tak mocno się integrowało, że mimo późnej pory, większość osób zdążyliśmy poznać od razu w piątek. Fantastyczna atmosfera nam również się udzieliła i do jeszcze późniejszych godzin integrowaliśmy się już wspólnie.
Sobotni poranek. Towarzystwo na mocno zwolnionych obrotach, powoli konsumuje śniadanie, ubiera się, z coraz większymi obawami spoglądając na chmury za oknem. Mnie również udziela się ten spokój i... nagle spostrzegam, że nikogo już nie ma na kwaterze. Szybko na dół, a ekipa już robi sobie pamiątkowe zdjęcie. Udaje mi się też załapać.
Zdjęcie pożyczone od brata, ale w tym pośpiechu nie zdążyłem wziąć swojego aparatu. Niestety, bo na trasie będzie co focić.
Ruszamy wspólnie na punkt startowy. Prawie wspólnie, bo ja jeszcze w pośpiechu zapinam torbę z narzędziami i gonię ekipę. Wygląda na to, że mamy silną ekipę: kosma, jahoo81, agenciara, dmk77, wrk97, kobra, flash, tomalos, hose, pyszard, pixon, kitaxc, silenoz,... pewnie kogoś pominąłem (sorry wielkie, wybaczcie mi )... EDIT: Pominąłem: demvari Do tego jeszcze trójka obecnych, ale nie startujących: cykorek, anetka i igor03. Dużo nas :-)
Pobieramy numerki startowe, mapy dostaniemy za chwilę na linii startu. Wiktora rower budzi respekt wśród tych, którzy próbowali go podnieść. Ciężki, jak dla 11-latka bardzo ciężki.
Ruszamy. Pod eskortą policji mijamy krajową "ósemkę" i... w drogę. Ekipa rozdziela się przyjmując różne warianty jazdy, w różnej kolejności, pojedynczo, grupkami... Do Wiktora i do mnie dołącza Kosma i Kobra. Decydujemy się jechać spokojnym tempem i zaliczyć choć kilka punktów (przed wyjazdem z domu w założeniu było: chociaż JEDEN). Ruszamy w stronę pkt 8 i już po chwili jedziemy prawie sami. Reszta peletonu się już rozjechała.
Ósemka okazuje się być na tyle blisko, że żałuję, że Anetka z Igorkiem nie pojechali, myślę, że daliby radę, a Igor jako niespełna 5-latek zebrałby nagrodę dla najmłodszego uczestnika.
Od ósemki do naszej małej grupy dołącza Maciek z Łodzi i w takim 5-osobowym teamie spędzimy cały dzisiejszy dzień.
Kolejnym punktem jest "dwójka", ukryta tuż nad brzegiem Zalewu (Jeziora) Sulejowskiego. Dotarcie do tego punktu kosztuje nas trochę wysiłku, bo... piasku tu ni brakuje, nie wszędzie da się jechać.
Docieramy tu z innej strony niż wszyscy, ale jak się okazuje dość szybko. Chwila przerwy na posiłek i ruszamy dalej.
Tym razem pkt 10. Mocno oddalony. Na tamie nad zalewem Monika decyduje się nas opuścić i odpocząć więc dalej ruszamy już w czwórkę, odbierzemy ją wracając. Tuż po tym jak zostawiliśmy naszą przewodniczkę lekko gubimy drogę, ale po chwili już jesteśmy na pięknej leśnej rowerówce.
Odnajdujemy pkt 10 i... szok. Punkt jest obok schronu... kolejowego. Schronu o długości ponad 350m. Niestety nie mamy sprzętu pozwalającego na zwiedzenie go. Jak się potem dowiadujemy koleżanki próbowały go spenetrować z użyciem rowerowych lampek ale szybko odpuściły. Niemniej jednak widzieliśmy śmiałka (idiotę), który wjechał tam bodaj Kangoorem.
Spożywamy słodko-owocowy poczęstunek. Mamy za sobą dobrze ponad 50km. Debatujemy co robić dalej. Kobra bardzo chce zaliczyć kolejne punkty, już nawet obmyślamy kolejność, ale w pewnym momencie rozsądek zwycięża i decyduję się wracać z Wiktorem. Muszę mieć jednak na względzie jego wiek. On oczywiście chciałby pojechać dalej, ale oznaczałoby to, że oddalimy się jeszcze bardziej od Wolborza. Wracamy. Reszta drużyny decyduje się wracać z nami, choć mówiłem żeby jechali sami. Ale okazało się, że drużyna to drużyna :-)
W drodze powrotnej mamy z Wiktorem małą przytulankę, czego efektem jest zdarte kolano mojego syna. Odbieramy Kosmę, po drodze mija nas pędzący jeleń, znaczy się Damian... tak jak myślałem, zdecydował się powalczyć...
Zaliczamy jeszcze mocno ukrytą w lesie piątkę i spokojny powrót na metę, gdzie czeka nas już pyszna kiełbaska, a potem zwiedzanie Muzeum Pożarnictwa. Organizacja imprezy fantastyczna. Wszystko jest dopięte na ostatni guzik.
Gawędzimy w oczekiwaniu na wyniki. Mimo, że nie jesteśmy na podium to nastroje wyśmienite. Na pocieszenie zdobywamy nagrodę dla najliczniejszej drużyny.
Igor losuje nagrody pocieszenia i... wygrywamy z Wiktorem bidony.
Dość oryginalne bidony…
Wracamy. Ostatnie 4km do kwatery jedziemy z Igorkiem, więc średnia drastycznie nam spada, co 200-300m postój… Oj było tych postojów.
Wieczorem ciąg dalszy integracji, jednak dziś już krócej… widać zmęczenie… Ogólnie… fantastyczny dzień, fantastyczni ludzie… Po prostu fantastycznie…
Podsumowanie, wyniki, wywiady i inne relacje na stronie imprezy
Po śniadanku ruszamy wszyscy w teren (jedynie Sabinka z Igorem jadą załatwić inne ważne rzeczy).
Przejażdżka po Kampinosie. Fantastyczna jazda, świetne ścieżki. Zachwycamy się przyrodą.
Chwila przerwy w miejscu zwanym Zamczyskiem.
Część ekipy chciała w Kampinosie kupić nieruchomość...
Dalej jedziemy szosą do Żelazowej Woli. Nie był to jednak najlepszy wybór. Duży ruch. Tam krótka przerwa na sponsorowane przez Monikę lody (do parku niestety nie można wjechać rowerem) i bocznymi drogami powrót do domu.
Wieczorkiem jeszcze obiecany Igorowi wyjazd w teren.
I wieczorna integracja sponsorowana przez Młynarza.
Po bieszczadzkich szaleństwach, przerwa. Czas odrobić zaległości w pracy. Po trzech wariackich dniach na szczęście kolejne wolne dni. Nad ranem przyjeżdżamy całą rodzinką do Damiana. Po śniadaniu, Damian, Igor, Wiktor i ja ruszamy na rowerach w teren.
Towarzyszy nam Sabinka i Anetka (oraz Nuka) pieszo. Jestem niewyspany, gryzą mnie komary, hamulec coś ociera... nie podoba mi się to. Po dwóch km wracam z dziećmi (i dziewczynami) do domu i idę spać. Damian jedzie po "dwusetkę".
Odespawszy w końcu Bieszczady i trzy pracowite dni podejmuję kolejną próbę jazdy. Jedziemy (z Damianem i Wiktorem) do Warszawy po... Kosmę ;)
Jestem zachwycony ścieżkami rowerowymi. Prawie cała droga do dworca do rowerówka. Wiku robi kolejną życiówkę - 72km :-) Jest dzielny.
Bieszczady - dzień 7 – ciężki Otwieramy oczy i pada. Czy to źle? Czy musimy gdzieś jechać? Patrzymy po sobie chyba z nadzieją, że któryś powie „Otwieramy piwo i dziś przerwa”. Na szczęście nikt nie wymiękł (choć chyba było blisko) i mimo deszczu ruszamy w drogę. W planie Dolina Sanu. Stuposiany, za miejscem biwakowym ruszamy leśną drogą aby okrążyć Czeresznię i Czereszenkę. Fantastyczna jazda. Taki teren lubię. Podjazdy, zjazdy, kamienie, błotko, deszcz ale… wszystko umiarkowane.
Miejscami może być niebezpiecznie.
Po ok. 9-10 km przestaje padać. Dobrze, że pojechaliśmy. Wpadamy na „główną” drogę wiodącą do Mucznego, ale po chwili znów z niej uciekamy w stronę Łokcia. Jedziemy magiczną drogą wzdłuż ukraińskiej granicy.
Magicznej, bo na sporym odcinku są to płyty betonowe, a ściślej mówiąc to raczej żelbet. Niestety nadgryziony zębem czasu więc trzeba bardzo uważać, po co chwilę wystają z niego pręty. Chwila nieuwagi i można sobie zrobić krzywdę.
Nagle niespodzianka. Przejazd przez bród. O nie, dziś za zimno na moczenie nóg. Cofamy się i ukrytą w trawie i krzakach ścieżką trafiamy na mostek.
Mijamy Tarnawę Niżną i po kilku kolejnych km skręcamy w drogę donikąd. Sokoliki… wieś, której nie ma (po polskiej stronie), miejsce gdzie nawet droga się kończy, ale… musieliśmy tu przyjechać. Ten punkt wycieczki nie budził żadnych wątpliwości, bo… „świat się kończy w Sokolikach…” Tak śpiewa nasz ulubiony zespół i… trzeba to było zobaczyć na własne oczy.
Po stronie ukraińskiej zniszczona cerkiew
Bukowiec i zaskoczenie… tego domku na drodze kiedyś nie było, a tym bardziej nie było go… na moście.
Po chwili udaje się go przepchnąć przez most i ruszamy do cmentarza w Beniowej.
Tu niespodzianka. Dalej szlak prowadzi przez łąkę… niby tylko kilkaset metrów ale mokra trawa daje się we znaki. Do tego momentu było świetnie. Stąd jedzie mi się coraz ciężej. Dużo ciężej. Czuję, że słabnę. Nie pomagają kanapki, batoniki, IzoPlus.
Ledwo docieram do Wilczej Jamy. Odpoczynek, niezłe jedzenie i… wciąż nie mam siły. Odpuszczam dodatkową rundkę i jadę prosto na kwaterę. Damian jeszcze jedzie do Wołosatego (ponoć położyli nowy asfalt).
Wykąpany, z piwkiem, przy kominku witam Damiana, który oprócz piwa donosi, że rozwalił oponę. Niedobrze. Mamy dętki, ale opony zapasowej brak. Po krótkiej dyskusji i sprawdzeniu pociągów, decydujemy się na zmianę planów. Odpuszczamy jutrzejszy Otryt - Damian i tak nie dałby rady - i jedziemy przed południem do Ustrzyk po oponę. Jako, że będziemy na wylocie z Bieszczad, nie ma sensu wracać, pojedziemy stamtąd prosto do Przemyśla i nocnym pociągiem wrócimy do domu. Skrócimy o jeden dzień wycieczkę, ale to chyba najlepsze wyjście.
Bieszczady - dzień 4 – Jak pech to pech Mimo wczorajszych zapowiedzi, że nigdzie nie jadę, Damian nie musi mnie namawiać. Jedziemy z Cisnej do Jabłonek, stromy podjazd asfaltem. Za to potem szaleńczy zjazd mógłby być gdybym miał więcej odwagi. Niestety drobne kamyczki na drodze skutecznie studzą moje zapały. Boję się, mimo to zjazd jest fajny. Krótko przerwa obok pomnika zamordowanego tu generała Świerczewskiego.
Dalej zamiast prostą drogą na Baligród ruszamy w lewo na Roztoki Górne. Droga to mocno zniszczony asfalt ale jedzie się fajnie. Po drodze, jak wszędzie tutaj, punkty wypalania węgla drzewnego.
Zastanawiamy się ile Ci ludzie na tym zarabiają, bo widać, że biznes się kręci, ciężarówki krążą jak szalone. W trakcie jednego ze zjazdów do kolejnego punktu wypalania, na powitanie wybiegają nam trzy psy. Hamulce zadziałały. Stoimy w bezpiecznej odległości i mimo zapewnień właścicielek psów nie ruszamy z miejsca dopóki psy nie zostają odprowadzone.
Dalej kamieniołomy i kolejne ciężarówki, ruch jak na autostradzie, a to leśne drogi. Zaczyna padać. Zakładamy kurtki i lekko modyfikujemy trasę bo droga, na której stoimy od razu staje się nieprzejezdna.
Dojeżdżamy do Baligrodu, Damian przechodzi jakoś kryzys, to chyba problemy z SPD zaczynają tak na niego działać. Krótki posiłek na rynku i mały serwis pedałów.
Mój lewy pedał też coraz ciężej się wypina, ale jeszcze go nie ruszam, sprawdzę to przy następnej okazji.
Ruszamy w stronę Stężnicy. Nawierzchnia drogi w fatalnym stanie, odpowiedni znak informuje wcześniej, że na drodze występuje „Przejazd przez bród – 3 szt.” :-) Przerabialiśmy już to więc spoko. Prawie spoko, bo… zatrzymuję się przed brodem i… pedał się nie wypiął, ląduję lekko podrapany na ziemi.
Dwie krople smaru działają cuda. SPD-ki działają jak nowe. Oczywiście mądry Polak po szkodzie. Jakbym nie mógł tego zrobić godzinę wcześniej.
Jedziemy w stronę Polańczyka. Damian jak zwykle uciekł mi na jakimś podjeździe więc samotnie podziwiam widoki. Mijam miasteczko i dzwoni Damian. Okazuje się, że albo taki zafascynowany byłem jeziorem, albo tak zmęczony, bo… minąłem go po drodze nie zauważając tego (on też tego nie zauważył) i jestem kilka km przed nim.
Po chwili znów razem. Wołkowyja, sklep i… szok. Damian nie ma portfela. Najprawdopodobniej w trakcie przebierania się w trakcie deszczu nie zapiął kieszeni w sakwie. Dowód, karta i ładnych kilkaset złotych poszło się kochać… :( Trzynastego…
Nie mamy dziś szczęścia. Damian zastrzega kartę i jedziemy przez Buk i Dołżycę do Cisnej. Po drodze planuję posiłek w „Cieniu PRL-u”. Niestety, i tu nas pech nie opuszcza, jak za PRL-u – zamknięte.
Damian proponuje dokręcić „do setki” ale ja odpuszczam i idę się wykąpać. Brat jest twardy i jedzie. Tak twardy, że tuż pod pensjonatem wydziela „z byka” w wiszącą doniczkę… Trzynastego… Kolacja i piwko w Siekierezadzie… już jesteśmy znani we wsi… :-)
Bieszczady - dzień 3 – Nieporozumienie W przewodniku rowerowym wyczytaliśmy, że fajną choć trudną wycieczką jest wyprawa na Chryszczatą. Nawet bardzo trudną („wjazd może okazać się zbyt trudny do pokonania (kondycyjnie) dla wielu rowerzystów”). Ale co? My nie damy rady? Jedziemy.
Zostawiając w sakwach tylko to co najważniejsze ruszamy w drogę. Ciepło. W Majdanie szybka zmiana garderoby. Dziwne pojazdy tu jeżdżą po torach.
Po drodze zahaczamy o małą kapliczkę w Balnicy. Dalej wąską dróżką przez Smolnik nad Osławą jedziemy i podziwiamy widoki.
W pewnym momencie widzę jak Damian się nad czymś zastanawia…
Ale co tam, ściągamy buty i do przodu.
Szybko okaże się, że tą sama operację będziemy musieli powtórzyć dziś jeszcze kilkukrotnie. Przejazd przez bród to coś normalnego tutaj.
Chwilę później zaczyna, a właściwie kończy się zabawa. Błoto praktycznie uniemożliwia jazdę.
Jak się dalej okaże to jeszcze nie było najgorsze. Jedziemy w stronę jeziorek duszatyńskich, W górę, po koszmarnych ścieżkach pełnych korzeni i kamieni. Jedziemy to mocno powiedziane… coraz częściej trzeba rower pchać i to nie chodzi o wspomnianą wcześniej kondycję, a o brak możliwości przejazdu. Dla mnie w każdym razie było to niemożliwe. Docieramy to pierwszego, mniejszego jeziorka. Ładne.
Drugie już nie ma takiego klimatu, a może ma ale o innej porze dnia, roku… dziś mnie nie zachwyciło.
Coraz mniej rzeczy mnie zachwyca. Mam dość pchania roweru. Ale jak to przejechać?
[…]
Tu powinienem skopiować fragment z bodajże „Kropki nad ypsilonem" Edwarda Stachury – tam Sted na kilku stronach prezentuje pokaźną dawkę wyzwisk. Tam było wszystko co myślałem, mówiłem o tej drodze, o autorze przewodnika, o wszystkim. Nie po to pojechałem na rower, żeby teraz go prowadzić. Już nawet nie próbuję jechać. Po co? Żeby po 20-30m zsiadać i go przenosić/przepychać/przeciągać (niepotrzebne skreślić)? Jestem zdołowany, a na Chryszczatą NIE DA się wjechać!!! Nie da się z tej strony. Ja przynajmniej tego nie potrafię i jeszcze długo potrafił nie będę… i chyba nie będę chciał potrafić. NIE CIERPIĘ tego miejsca.
Zdegustowany, zmęczony, prawie bez picia docieram do góry. I po co? Nic tu nie ma, nic nie widać, trzeba zjechać, a raczej zejść w dół. Próbuję jechać, ale to nie ma sensu. Albo się nie da, albo nie mam tyle odwagi. Mam to gdzieś. Idę. Damian decyduje się jechać dalszą drogę i… zostawia mnie. Padniętego, bez picia, z burzą w tle… Jutro nigdzie nie jadę! Dziś idę do baru, a jutro leżę do góry brzuchem.
W końcu docieram na Przełęcz Żebrak i… jazda w dół. Nareszcie, to nic, że trzeba uważana dziury, to nic, że trzeba uciekać przed jakimś Burkiem… to już jest droga, byle jaka ale droga. Czekam na Damiana w Woli Michniowej. Już wiem czego nie lubię… takie podjazdy/podejścia i zjazdy nie są dla mnie, nie lubię ryzykować zdrowiem i życiem.
Wieczór w Siekierezadzie. Przedziwne towarzystwo ale klimat sympatyczny. W ciągu kilkudziesięciu minut między zdaniami, żartami przewijają się poważniejsze tematy. Wciąż słychać echa akcji Wisła, wciąż się pamięta kto jest Łemkiem, lub pół-Łemkiem, wciąż krążą tematy śmierci generała Świerczewskiego… Ta ziemia wiele przeszła, Ci ludzie też. Pewnie nie wszyscy wiedzą, że część tych ziem stała się znów polska dopiero po korekcie granic w 1951 roku. To co się działo z ludnością, z wioskami w tym okresie to długa historia…
Mimo wszystko, dzięki świetnej atmosferze w Siekierezadzie, wracam na kwaterę uśmiechnięty.
Rankiem, gdy dzieci jeszcze śpią małżonka mówi... jedziemy. Ok. Przed śniadaniem wsiadamy na rowery i w drogę. W ramach testów zamieniliśmy się siodełkami. Da się jechać, choć zdecydowanie wolę moje, mimo iż twardsze. Przebiega nam drogę sarenka, a za chwilę zając. Słonko świeci, ptaszki śpiewają, jest jak w bajce. Chcąc uniknąć głównej drogi jedziemy przez Emanuelinę (ciekawa nazwa).
Kościół w Czarnożyłach.
W Gromadzicach żona stwierdza, że czas wracać na śniadanie, do dzieci. Skracamy dystans. Jak się po chwili okazuje, będzie krócej, ale nie szybciej. Piaski jeszcze większe niż wczoraj. Wczoraj dało się jechać, dziś w niektórych miejscach ciężko jest nawet prowadzić rower. Kolejne zające i sarenki.
W końcu po porannej rozgrzewce docieramy do domu. Prawie 20km za nami.
Śniadanko i mały przegląd rowerów. Zakładam rogi, które kupiłem wcześniej, ale nie zdążyłem założyć. Zmieniłem klocki hamulcowe, wciąż ustawienie hamulców stanowi dla mnie wyzwanie, wciąż mam wrażenie, że to co jest to nie jest ideał.
Po obiedzie ruszamy w czwartkowym składzie (Agnieszka, Anetka, Wiktor i ja). W planie zwiedzanie Wielunia. Początek trasy podobny do porannego. W słońcu jest przyjemnie, choć kiedy chowa się za chmurami to chłodny wiatr daje mocno o sobie znać.
Jedziemy przez Łagiewniki, podoba mi się ten klimat bocznych dróg wiodących przez wioski, pola, lasy...
Kościół w Raczynie - chyba najbardziej oflagowanej wsi w Polsce.
Wjeżdżamy do Wielunia. Niestety szukając apteki. Anetce zaczyna doskwierać kolano. Po drodze mijamy resztki murów obronnych
Stojących w dość ciekawym sąsiedztwie... kto wydał zgodę na budowanie bloków w takim miejscu?
Kiedy Anetka udziela sobie pierwszej pomocy...
... my zapoznajemy się z historią tego 725-letniego miasta. Miasta niestety mocno zniszczonego przez II Wojnę Światową. Wojnę, która rozpoczęła się 1 września 1939 roku o godz. 4:40... nalotem Luftwaffe na Wieluń.
Tu stał zupełnie zniszczony w trakcie nalotów kościół św. Michała Archanioła z przełomu XIII/XIV wieku, kolegiata wieluńska.
Przerwa na lody. Duże czy małe? Duże! Były duże ;-)
Kościół św. Józefa
Ratusz
Chwila włóczęgi po parku
Gdzie ja wjechałem?
I oczywiście okrężnie wracamy do domu. Po drodze Agnieszka chce nam pokazać byłą jednostkę wojskową. Okazuje się, że jest tam dziś Ośrodek Konferencyjny Aurora. Jak się bliżej wczytujemy to jest to Międzynarodowa Szkoła Złotego Różokrzyża.
Uwielbiam takie widoki jak ten w Turowie...
Przez Kurów, obok Kopydłowa (znanego z telewizyjnych ballad) docieramy na obrzeża Wielunia. Niestety Agnieszkę też dopada ból nogi. To chyba wina awarii sprzętu (problemy z korbą) - każdy obrót to lekkie odbicie, które przenosi się na kolano Agnieszki. Niestety z każdym km jest coraz gorzej.
Na szczęście w miarę sprawnie przez kolejne wioski docieramy do domu. Dziewczyny szczęśliwe, że już dom, Wiktor szczęśliwy, że zaliczył kolejny poważny dystans, ja szczęśliwy, bo dopisała pogoda, bo był czas żeby się powłóczyć, bo... było świetnie.
Część pierwsza trasy: Skrzynno-Niemierzyn-Działy-Emanuelina-Czarnożyły-Gromadzice-Skrzynno
Część druga trasy: Skrzynno-Niemierzyn-Działy-Emanuelina-Czarnożyły-Łagiewniki-Raczyn-Wieluń-Turów-Kurów-Dąbrowa-Niedzielsko-Staw-Gromadzice-Niemierzyn-Skrzynno
Dziś celem jest Park Krajobrazowy Międzyrzecza Warty i Widawki. Późnym popołudniem ruszamy w drogę w okrojonym składzie (Anetka, Agnieszka i ja) - Wiktor pożycza rower cioci i zostaje w domu - przyda mu się odpoczynek po wczorajszym wyczynie.
Ze Skrzynna przez Rudlice w stronę Jackowskiego. I tu od razu na głeboką wodę, a właściwie na głęboki piasek. Złowrogie błyski w oczach małżonki ale jedziemy, a raczej brniemy, przez las, przez suche piaski. Trasa rowerowa EWI11 - tylko czemu przez piasek?
Docieramy do starego młyna w Jackowskiem. Chwila przerwy.
Rzut oka na Pyszną (tak nazywa się tutejsza rzeka)
Ruszamy dalej w stronę Wielgiego. Śliczna kapliczka przy drodze.
Po chwili przypomina się stare hasło: "Stolec był?"
Cztery razy :) Kawałek dalej ślicznie odnowiony pałac.
Zajęty zdjęciami nie zauważam, że dziewczyny odjechały i... gubię drogę... Po szybkim telefonie jesteśmy znów razem. Bębnów, Walków... gdzie my jesteśmy? Powinniśmy wracać, ale decydujemy się dojechać do Konopnicy. Trochę okrężnie bo przez Osjaków. Po drodze spotykamy trójkę Poznaniaków, którzy od źródeł Warty jadą do Poznania. Puszczamy ich przodem, jednak w Konopnicy pod sklepem znów się spotykamy. Rzut oka na fantastyczny kościółek i czas wracać.
Po drodze zabytkowy dworek przekształcony w ośrodek wypoczynkowy.
Warta.
I spokojnym tempem wracamy do domu. Agnieszce tak spodobało się jeżdżenie, że jak ruszyła z kopyta to... widzimy się dopiero po kilku kilometrach, w domu. Niezłe tempo miała... nic dziwnego, ktoś na nią czekał... ;-)
Mimo trudnej trasy w początkowym etapie i wizyty w parku krajobrazowym ograniczonej do Konopnicy wycieczka udała się znakomicie.
djk71
