Kolejna bieżnia po pracy. Sympatycznie, intensywnie, uczciwe zmęczenie.

Od maratonu nie biegałem. W każdym razie nie na dworze. Kilka "treningów" na bieżni na siłowni. Trudno to też nazwać treningami, bo to bardziej z przyzwyczajenia, bez konkretnego celu.

Dziś w planach był start w KoRNO albo w Półmaratonie Gliwickim, ale nic z tego mi nie wyszło.

Zastanawiam się, czy pokręcić, czy pobiegać po okolicy. Wybieram bieganie. Ciężko było mi się zebrać, bo telefon, bo podwózka syna, bo kolejny telefon... powodów było mnóstwo... Wszystkie przyjmowałem z wdzięcznością :-)

Kilka razy wychodziłem na balkon sprawdzić, czy nie jest zimno, mokro...  Nie było... W końcu wyszedłem i... od razu zacząłem żałować...

Kolorowy las © djk71

... żałować, że tak późno. W lesie jest pięknie... :-)

Bez konkretnego celu, znajomymi ścieżkami, powoli... posuwałem się do przodu.
Krótkie podbiegi, masa liści pod nogami sprawiają, że po jakiś trzech kilometrach zaczynam czuć zmęczenie. Nie na tyle silne jednak żebym zawrócił.

Liściasty dywan © djk71

Biegnę dalej. Jest pięknie. Gdyby jeszcze jakieś drobiazgi mi nie wpadały do butów do byłoby idealnie :-)

Wracam. dyszka za mną. Kiedy wchodzę do domu żona pyta ile przebiegłem. Kiedy mówię, że dziesięć każe mi wracać i dobiec do dwunastu. Nie bardzo rozumiem. Mówi, że mamy w domu dwanaście jajek. Dopiero po chwili dociera do mnie, że rano czytałem na FB wyzwanie: Dziś każdy biega tyle kilometrów ile ma jajek w lodówce. Na szczęście po chwili dodaje, że już dwa zużyła więc... mogę zostać :-)

Co ciekawe, mimo wolnego tempa zegarek znów sugeruje 62 godziny odpoczynku. Czemu tyle?

Godzinka z słuchawkami na uszach... słuchając wciąż o bieganiu :-) To już jakieś zboczenie...
Mimo to było super. Chyba trochę za mocno, bo zegarek zasugerował mi ok. 60h odpoczynku :-)

Mimo kilku dni urlopu zero aktywności. Nie było czasu ani na rower, ani na bieganie. Czasem też tak bywa. Mimo to urlop był potrzebny żeby sobie poukładać trochę spraw. Szkoda tylko, że taki krótki. Potrzebowałbym jeszcze... z miesiąc? Może trochę dłużej...

W międzyczasie udało się spędzić kilka godzin na zupełnie nietypowej dla mnie imprezie - na Quefestivalu.

I co ja robię tu? © djk71

A to tylko dlatego, że w trakcie maratonu biegłem tak wolno, że czytałem co to powywieszali na ścianach i przeczytałem o koncercie Quebonafide :-) Musiałem iść. Syn też. To i żona poszła :-)

Quebonafide jest dobry © djk71

Dopiero dziś na zakończenie "odpoczynku" krótka wizyta na siłowni. Trochę pogaduszek ze znajomym i w sumie tylko chwila na bieżni...

Pobiegane na bieżni między pracą, a meczem naszych szczypiornistów. Słuchawki w uszach i lektura książki Beaty Sadowskiej "I jak tu nie biegać". :-)

Wciąż w kieszeni © djk71

Właśnie... czy słuchanie książki to jeszcze jest lektura?

Dziś dzień pod hasłem MOC. Najpierw 45 minut biegania na bieżni. Na zupełnym luzie, z przyjemnością... myśląc o tym co dalej... Jest moc więc trzeba ją wykorzystać...

A potem inna MOC!

Młynarski, Okudżawa, COHEN czyli MOC słowa i muzyki!

Pod takim hasłem zaliczyliśmy dziś z żoną koncert w miejscu, w którym dawno nie byłem, w Old Timers Garage.

Old Timers Garage - autobus z słusznym numerem © djk71

Samo miejsce robi wrażenie, ale wrażenie robiła dziś też publika. Najmłodsi nie byliśmy, ale raczej plasowaliśmy się tej młodszej kwarcie :-)

Old Timers Garage - klimatyczne miejsce © djk71

Dojrzałość widzów objawiała się nie tylko wiekiem, ale tym w jaki sposób reagowali na muzykę, wiersze, słowa...

A mnie ten kameralny w gruncie rzeczy koncert, przypomniał jak w drugiej połowie lat osiemdziesiątych oprócz włóczenia się po koncertach punkowych, po Jarocinie, czy innych tego typu imprezach, odkrywałem inne oblicze muzyki.
Jak poznawałem takie nazwiska jak Kaczmarski, Wysocki, Okudżawa, Kleyff, Gintrowski, Kelus i inni. Przypomniało mi się jak kopiowaliśmy cudem zdobyte nagrania, często beznadziejnej jakości nagrywane kaseciakiem. Trudno było zrozumieć słowa, muzyka przeplatała się z szumem, ale słuchaliśmy tego prawie jak nabożeństwa.

Gitara , klawisze, głos © djk71

I dziś, mimo, że koncert nie miał charakteru politycznego, to jednak z jakiegoś powodu czułem się jak na jakiejś zakazanej, nielegalnej imprezie. I myślałem tylko o tym żeby to było tylko złudzenie i... żeby znów nie trzeba było kopiować ukradkiem koncertów i słuchać po cichu niektórych utworów... Oby...

Po niedzielnym maratonie wczoraj padłem.

Medal z maratonu © djk71

Bolało mnie wszystko: stopy, łydki, uda, plecy, a co najdziwniejsze kolana. Chyba wcześniej nigdy mnie nie bolały. Musiałem odpocząć. Na szczęście wieczorem zaczęło puszczać na tyle, że spakowałem rzeczy na siłownię. Rano co prawda nie udało się wstać, ale po pracy pobiegałem trochę na bieżni. Spoko, już nic nie boli. Prawie :-)

Teraz trzeba się zastanowić co dalej. Na kolejny asfaltowy maraton póki co nie mam chęci. Choć nie zarzekam się, różnie bywa... :-)
Co zamiast tego? Nie wiem. Chyba jednak bardziej mnie ciągnie w teren. Podobnie zresztą jak na rowerze. Właśnie, może wrócić na rower? ;-)

A bieganie w terenie? Jak najbardziej tylko, że treningi w lesie po ciemku średnio mi się podobają. Zostanie pewnie siłownia i bieganie po asfalcie, a teren co najwyżej w weekendy.

I... wymyślanie co dalej... Zapisałem się na Rzeźniczka i... sam jeszcze nie wiem co jeszcze...

Jakieś pomysły?

Dwa lata temu udało się wystartować po raz pierwszy i jak dotąd jedyny w maratonie. W zeszłym roku też był taki plan, ale nie wyszło. W tym roku zapisałem się po raz kolejny. Oczywiście Silesia Marathon, czyli niekoniecznie najłatwiejszy maraton. Ale chciałem sprawdzić się na tej samej imprezie.

Od kilku dni prognozy zapowiadają 5-8 stopni. Na szczęście bez deszczu. Cały czas się waham co na siebie założyć. Nie wiem, czy to naprawdę najważniejsze, ale chyba myśleniem o stroju chcę zabić myśli o starcie. Niestety od czasu tamtego maratonu ani razu nie przebiegłem dystansu dłuższego niż półmaraton. Niby w tym roku pobiegałem sporo (ponad 1000 km) ale ta liczba to suma wielu krótkich treningów. Boję się, że to się zemści.

Wszystkie poradniki sugerują żeby się w tygodniu poprzedzającym zawody dobrze wyspać. Średnio mi to wychodziło.
W piątek odebrałem pakiet startowy z tradycyjnie już w Katowicach śliczną koszulką.

Z numerem startowym © djk71

Za to wczoraj pełny relaks. Najpierw wygrany mecz syna (rzucił 8 bramek) inaugurujący rozgrywki nowego sezonu

Juniorzy młodsi walczą © djk71

Potem kolejny mecz w ręczną - tym razem Górnik pokonuje izraelskich rywali w pucharze EHF.

Górnik walczy z drużyna z Izraela © djk71

A po meczu... prosto pod ziemię... na "osiemnastkę" grupy Highway. Koncert 320m pod ziemią!

Pod ziemię tylko w kasku © djk71

Super impreza, na którą wygraliśmy bilety na... meczu piłki ręcznej ;-)  Niestety po 23-iej żona przekonała mnie, że pora wyjść, mimo, że impreza wciąż trwała.

"18-tka" Highwaya © djk71

Wróciliśmy do domu o północy. Udało się jeszcze przespać prawie sześć godzin.

Rano śniadanko, tradycyjne bułeczki z powidłami. Decyduję się biec na krótko. Jedynie pod koszulkę zakładam obcisłą koszulkę termiczną bez rękawków. Rękawki zakładam osobno. Do tego zakładam rękawiczki. Rano pi... tzn. jest bardzo zimno.

Moja małżonka mimo chłodnej pogody decyduje się mi towarzyszyć. Razem z nami jedzie Sylwia i Brygida.

Zdjęcie na ściance musi być © djk71

Na parkingu (płatnym 30zł - złodzieje!) spotykamy Tereskę.

Teamowe zdjęcie © djk71

Ogarniamy ciuchy - Brygida daje mi dodatkowe agrafki - okazuje się, że numer wielkości prawie A4 jest wykonany z beznadziejnego papieru i już po założeniu się drze. Potem na trasie zobaczę wiele powiewających (trzymających się na jednej agrafce) numerków. Niektórzy wbiegną na metę z numerkami w rękach. Z jakiegoś nieznanego mi powodu nie można było mieć numerków zapiętych na paskach - tak było w regulaminie i na kopercie z numerkiem. Bez sensu. Tak samo jak to, że połowa zawodników i tak miała je tak zapięte. I... nie zostali zdyskwalifikowani, czym grozili organizatorzy. Nie to żebym był za ich dyskwalifikacją, bo przepis był durny, ale jak mamy przepisy to ich przestrzegajmy!

Oddajemy rzeczy do depozytu i idziemy na start. Lekkie zamieszanie w strefach, wiele osób nie wie gdzie wejść. Co ciekawe potem i tak się to miesza. Nie rozumiem. Podobnie jak dwa lata temu spotykam Artura. Udaje się chwilę porozmawiać. Na hasło, że to już chyba ostatnia moja impreza w tym roku, odpowiada, żebym się nie zarzekał, bo ma propozycję... :-) Oczywiście bieg ;-) Zobaczymy, może się uda.

W końcu ruszamy. Przez chwilę widziałem "zająców" i zastanawiałem się czy nie pobiec z tymi na 4:45:00 skoro i tak chcę biec na taki czas. Gdzieś mi jednak zniknęli z oczu i biegnę sam. Staram się pilnować tempa, ale i tak biegnę nieco szybciej niż planowałem.
Na starcie Anetka zdąży zrobić mi zdjęcie tylko z tyłu :-)

Widać mi tylko plecy i logo sponsora © djk71

Biegnę. Zaplanowałem sobie tempo przy użyciu nowej funkcji w Garminie - Pace Pro, pozwalającej na obliczenie czasów odcinków uwzględniając m.in. ich nachylenie. Funkcja fajna, niestety w aplikacji mogę sobie to zaplanować, ale wysłać do zegarka i potem pilnować tego na trasie mogę tylko używając najnowszych modeli zegarków.

Biegnę swoje. Bardziej niż czasu pilnuję tętna. W okolicach piątego kilometra super niespodziankę sprawia Adaś z aparatem fotograficznym. Po drugiej stronie ulicy z rowerami stoi Krzyś.

W okolicach Koszutki © djk71

Na rondzie pierwszy bufet. Piątka za mną. 1:43 min. szybciej niż planowałem.
Biegnę dalej. Oglądam jak zmieniło się miasto, gdzie spędziłem pięć lat szkoły średniej. Zmieniło się bardzo. W okolicach 9 km znów widzę chłopaków. Są kolejne fotki. Teraz jadą ścigać Tereskę :-)

Przed 3 Stawami © djk71

Dolina Trzech Stawów tym razem krótsza. To dobrze, ostatnio strasznie mi się dłużyła.
Na 10 km jest 2:46 min. do przodu.

Teraz celem jest Nikiszowiec. To miejsce jest magiczne. Wcześniej lekki podbieg. Jeden z wielu dziś. Po drodze odbijam na chwilę w krzaczki. Na Nikiszowcu jest cudownie. Czas wciąż do przodu - 2:28

Biegniemy w stronę Giszowca, a potem Mysłowic. Ostatnio ten odcinek mnie dobił. Tym razem jest dobrze. Mija mnie pacemaker na 4:30:00. Przez chwilę zastanawiam się, czy się nie podłączyć. Rozsądek mówi, że to jednak nie jest mój czas. Biegnę swoje.
Na 20 km - wciąż 2:20 min. do przodu.


Gdzieś od 17 km boli mnie prawa stopa. Zdaje się, że za mocno zawiązałem sznurówkę. Oczywiście zamiast to od razu poprawić to łudzę się, że samo się poluzuje. Na 25 km zatrzymuję się i poprawiam. Nawet dwa razy, bo za pierwszym razem tak poluzowałem, że mało mi but nie spadł z nogi. Tracę przez to chwilę - już tylko 0:59 min. do przodu w stosunku do założeń. Ale wciąż jest dobrze.

Mijam Szopienice i wracam w stronę centrum. Na bufecie na 30 km pierwszy raz się zatrzymuję. Czuję zmęczenie. Poprzednio łapałem kubki z wodą w biegu. Do 28 km byłem do przodu, tu już mam 1:15 min. w plecy.

Niestety coraz więcej osób chodzi, niektórzy już po 10 km. Nie działa to zbyt dobrze na psychikę. Chcę iść, ale po krótkiej dyskusji z samym sobą biegnę. Tylko do 32 km. Tu przechodzę do marszu ;-( Jednak. Szkoda, bo plan był żeby całość przebiec. Jeszcze jedna dyskusja ze sobą i biegnę. Wiem, że na 35-tym jest bufet. Chociaż do bufetu. Dobiegam. Piję i... nie mam siły ruszyć biegiem. Tu mam już 6:00 min. w plecy.

Od bufetu w Siemianowicach do zakrętu idę. Kibice zagrzewają do walki, a ja nie potrafię się zmusić do biegu. W końcu ruszam. Udaje się pobiec kolejny kawałek. Świadomość podbiegu pod wieżę telewizyjną jest silniejsza ode mnie. Znów idę. Boli mnie wszystko, łydki, uda, plecy... Krótko przed wieżą zbieram się w sobie i biegnę. To już końcówka.

Kiedy wbiegam do Parku Śląskiego mam już w plecy 12:09 min. Teraz już jest tylko walka żeby skończyć poniżej 5 godzin.
Biegnę, choć czuję niesamowite zmęczenie.
Tuż przed stadionem znów czeka Adaś ;-) Jeszcze jedna fotka.

W osatniej chwili zauważam Adama przed Stadionem © djk71

Dogania mnie "zając na piątkę".

Z balonikami zająca © djk71

Sprawdzam czas, zdążę.

Prowadzę grupę © djk71

Wciąż prowadzę © djk71

Jak zwykle delektuję się biegiem po bieżni w Kotle Czarownic.

Doganiają mnie © djk71

Nie przeszkadza mi, że inni mnie wyprzedają. Na widowni dostrzegam Anetkę z Agą, która dziś zrobiła życiówkę na połówce.

No i dogonili, a nawet przegonili © djk71

Czas wyłączyć zegarek © djk71

Mijam linię mety z czasem 4:57:20. Ja też mam życiówkę. Poprawiłem czas o 33 minuty. Powinienem być szczęśliwy ale jednak czuję jakiś niedosyt.

Zrobiłem to :-) © djk71

Na mecie w papierowej torebce dostaję bułkę, jabłko i batonika. Na stoisku Lecha dostaję puszkę bezalkoholowego. Dobrze. Jest czym popić bułkę.

Czas na kąpiel.

Już po kąpieli © djk71

Żona kazała się cieszyć © djk71

Dziękuję wszystkim za słowa wsparcia, za doping, za trzymanie kciuków! To naprawdę pomaga!
Dziękuję Anetce, że mimo zimna dopingowała mnie przez tyle godzin.

Czas na odpoczynek, bo czuję wszystkie mięśnie....

Ostatnie bieganie było w sobotę.

W niedziele rower i siłownia.

W poniedziałek dla odmiany szybka przygoda z piłką ręczną :-) Na meczu Górnika z Wybrzeżem wytypowali mnie do udziału w konkursie więc trzeba było się chwilę postresować przed zabrzańską publiką :-)

Dobrze zaplanować © djk71

Rzut ze środka boiska, piłką na kleju, bezpośrednio do bramki (bez kozła) wcale nie jest taki prosty.

Dobrze rzucić © djk71

Trzem z nas się jednak udało :-) W drugiej rundzie cofnięto nas o jakieś 5 metrów i... tym razem tylko ja trafiłem. :-)

I mamy to :-) © djk71

Syn powinien być ze mnie dumny, wstydu nie było :-)

W dobrym towarzystwie © djk71

W nagrodę zaproszenie na koncert na poziomie 320. Jeździłem już na rowerze pod ziemią, ale na koncercie jeszcze nie byłem. Będzie okazja :-)

We wtorek też sport, ale trochę inny... kręgle :-) Dawno nie grałem, ale wstydu nie było. Raz drugie miejsce, raz pierwsze ;-)

Nigdy nie wiem, która jest najcelniejsza © djk71

W środę w końcu czas żeby jeszcze raz przed maratonem pobiegać.
Niespecjalnie mi to jednak wyszło. Dziwnie zmęczony byłem, głodny... Nic na siłę. Zobaczymy jak będzie w niedzielę. :-)


Trzymajcie kciuki.

Dziś kolejny bieg. Tym razem krótki dystans - 5km. Ale głównym celem był nie sam bieg, a udział w imprezie organizowanej przez bytomski Dom Nadziei.

Bieg charytatywny wspomagający młodych ludzi, którzy pogubili się w życiu. Bieg mający też na celu zwrócenie uwagi ludziom, że takie rzeczy się zdarzają... Że mogą zdarzyć się każdemu, nam, naszym bliskim, naszym sąsiadom... każdemu... Że każdy może pobłądzić... Że choć łatwo jest oceniać innych, że choć łatwo jest krytykować, czasem wyśmiewać to...

... to łatwo jest też pomagać... Że każdy może...

Mam siłę zmieniać świat © djk71

Tym razem Anetka musiała zostać w domu, za to Igorowi i mi towarzyszy Piotr z Kori.
Na miejscu spotykamy jeszcze Agę. Rejestracja, chwila oczekiwania na rozgrzewkę.

A rozciągać trzeba się tak © djk71

Pamiątkowe selfie...

Zielony - kolor nadziei © djk71

I ruszamy. Dwa kółka. Pierwsze nawet mocno, w drugim niestety już daje o sobie znać wysoki puls i biegnę o minutę wolniej.Mimo wszystko jestem zadowolony. Poza tym jak pisałem wcześniej, nie wynik był dziś najważniejszy.

Na mecie, a twardziele mają jeszcze siłę © djk71