7. PKO Nocny Półmaraton Wrocławski
Sobota, 15 czerwca 2019
· Komentarze(0)
Kategoria Bieganie, dolnośląskie, W towarzystwie, Z kamerą wśród..., Zawody, Muzyka i nie tylko
W zeszłym roku wpis z Półmaratonu Wrocławskiego zacząłem tak:
Od weekendu w Zakopanem minął już tydzień więc czas na kolejny wysiłek ;-) Tak naprawdę na ten półmaraton, podobnie jak ponad 11 tys. osób zapisałem się chyba w styczniu (może i wcześniej). Wypada jechać choć... ostatnio taki dystans przebiegłem prawie trzy miesiące temu na Półmaratonie Warszawskim. Nie liczę tu duathlonu w Czempiniu miesiąc temu, bo tam, ten dystans był podzielony na dwa i przedzielony rowerem, do tego w połowie go przemaszerowałem. Innych treningów w międzyczasie dosłownie sześć i to samych piątek. Porażka. Rozsądek mówił: zostań w domu. Nikt jednak nie mówił, że jestem rozsądny... :-)
W tym roku mogę powtórzyć to samo z niewielkimi tylko zmianami.
Od weekendu w Morsku minął już tydzień więc czas na kolejny wysiłek ;-) Tak naprawdę na ten półmaraton, podobnie jak ponad 11 tys. osób zapisałem się chyba w styczniu (może i wcześniej). Wypada jechać choć... ostatnio taki dystans przebiegłem prawie trzy miesiące temu na Półmaratonie Warszawskim. Nie liczę tu duathlonu w Czempiniu miesiąc temu, bo tam, ten dystans był podzielony na dwa i przedzielony rowerem. Rozsądek mówił: zostań w domu. Nikt jednak nie mówił, że jestem rozsądny... :-)
Do tego temperatura też nie zachęcała. Nawet w nocy miało być ok. 25 stopni. Co zrobić, powiedziało się A, trzeba było powiedzieć B. Kilka dni temu koleżanka zagadała, czy biegniemy razem w spokojnym tempie. Namówiła. :-)
Do Wrocławia wraz z żoną docieramy po godzinie 18-tej. Kiedy wychodzimy z auta nie ma czym oddychać, powietrze stoi. Co ja tu robię? Idziemy do biura zawodów. Rejestruję się i odbieram całkiem bogaty pakiet startowy (kabanosy sugerują, że z głodu nie umrę).
Krótka wizyta na expo i wracamy do samochodu.
O dziwo po wyjściu z budynku powietrze się zmieniło. Czuć wiatr, jest lepiej.
Przed startem szukaliśmy jakiegoś miejsca żeby coś zjeść, ale szczerze mówiąc sam do końca nie wiedziałem na co mam ochotę, a i wybór był niewielki. Skończyło się na wizycie w sklepie: 7Daysie, bananie i coli. Po powrocie do auta przebieram się i uskuteczniam kilkuminutową drzemkę. Szczególnie, że na zewnątrz ulewa.
W końcu wychodzimy.
Start o 22-giej, ale w sektorach trzeba być wcześniej, poza tym chcę spotkać się ze znajomymi. Niemal jednocześnie kontaktują się ze mną Magda i Krzysiek. Magda szkoli mnie z dzwonienia przez Messengera, używania pinezek... :-) Dzięki temu szybko się odnajdujemy. Uciekam na chwilę zamienić kilka słów i przybić piątkę z Krzyśkiem i po chwili wracam do naszej ekipy.
Odsyłamy swoich kibiców na trybuny Stadionu Olimpijskiego, a my przygotowujemy się do startu. Z doświadczeń ubiegłorocznych wiem, że to chwilę potrwa, bo sektory starują kolejno z kilkuminutowym opóźnieniem. Magda ustawiona jest w ostatnim sektorze, mnie przydzielili przedostatni. Ponieważ chcemy biec razem zostałem w sektorze Magdy.
Myślę, że w tę stronę nikomu to nie będzie przeszkadzało. Nasza grupa wystartowała ok. 22:25 kiedy czołówka pewnie zbliżała się już do 10 km :-) Kiedy startujemy towarzyszą nam dymy, iskry, światła i płonący (jak dobrze zrozumiałem pierwszy raz od dawna) znicz olimpijski :-)
I jak zawsze muzyka, tym razem klubowa, więc nie mój klimat, ale nie przeszkadza mi to :-)
Biegniemy spokojnym tempem, bo przecież inaczej nie umiem :-) Od początku pada deszcz. Nie specjalnie nam to jakoś pomaga. Cieszę się, że wybrałem czapkę z daszkiem zamiast buffa, jest szansa, że dłużej okulary będą czyste.
Staram się nie patrzeć na zegarek i biec w zależności od tego jak pozwala samopoczucie. Pierwszy kilometr wolny, ale to wina tłoku na starcie. Mimo, że nie patrzę na tempo bieżące, to co 1 km zegarek informuje mnie o tempie. Coś mam wrażenie, że trochę za szybko, szczególnie, że po drodze jeszcze sporo (jak na mnie) rozmawiamy. Oby to się nie zemściło.
Na 5 km jestem na 9452 miejscu. Wciąż biegnie mi się dobrze. To chyba przede wszystkim dzięki temperaturze, która spadła i deszczowi, który nie opuszcza nas ani na chwilę. W tym kontekście uśmiechamy się na widok kurtyn wodnych przy trasie :) Oczywiście gdyby nie naturalna kurtyna to pewnie byśmy z nich chętnie skorzystali.
W uchu słuchawka i... co by mogło być innego... po wczorajszym koncercie tylko: Cisza jak ta...
Muzyka, która wydawałoby się zupełnie nie pasuje to biegu, adrenaliny, zawodów, a jednak na mnie działa dziś cudownie uspokajająco... Kiedy w uszach brzmi Praga z tekstem:
I spłynęły deszczu strugami,
Wszystkie ulice Starego Mesta.
I spłynęły złotą pianą,
Wszystkie bary Malej Strany.
A Hradczanów mury tańczyły,
W księżyca świetle, w górze nad nami.
... a my biegniemy przez stare miasto w deszczu zaczynam się zastanawiać czy to jeszcze Wrocław, czy już Praga...
Mimo deszczu i późnej pory na trasie prawie ciągły doping. To bardzo pomaga zawodnikom. Nam do tego stopnia, że na 10 km jestem na 9026 miejscu. Wyprzedziliśmy ponad 400 osób.
Biegniemy dalej. Co prawda nasi kibice odgrażali się, że gdzieś tu się pojawią, ale nie uwzględnili chyba zakorkowanego miasta :-)
Za nami drugi bufet, drugi bardzo krótki, znacznie krótszy niż np. te w Warszawie, ale bez problemu łapię kubek wody. W ręce mam jeszcze izotonik, który kupiłem tuż przed startem i wziąłem na trasę. Idealnie uzupełnia chwile między bufetami.
Na 15 km jestem na miejscu 8663, co oznacza, że znów "połknęliśmy" prawie 400 osób. Mimo szybkiego jak na mnie tempa czuję się dobrze. Przeszkadza mi tylko koszulka, mam wrażenie, że mokra waży z 2-3 kg. Nie decyduję się jednak na jej ściągnięcie ;-)
W ubiegłym roku na 17-tym kilometrze miałem odcięcie, w tym roku biegnę nie zauważając go. W międzyczasie wśród kibiców pojawia się kilku gości w sutannach. To chyba miejscowi klerycy. Mam wrażenie, że w ubiegłym roku też byli. Fajny efekt ;-)
Kawałek dalej pojawia się mąż Magdy, postanowił wyjść nam naprzeciwko, chyba stęsknił się za żoną :-) Na jego widok moja towarzyszka zaczyna biec jeszcze szybciej. Przez chwilę zastanawiam się, czy chce tak szybko uciec, czy tylko pochwalić ile ma sił. Myślę jednak, że to drugie. Przez chwilę udaję mi się utrzymać jej tempo.
Na 20-tym kilometrze miejsce 8289, czyli kolejne prawie 400 pozycji do przodu. To chyba pierwszy bieg gdzie to ja wyprzedzam, a nie mnie wyprzedzają. To cieszy.
Magdy już nie widzę. Końcówkę biegnę sam, zadowolony, szczęśliwy, że dałem radę, że w równym tempie (a nawet każda kolejna piątka była coraz to szybsza).
Wbiegam na stadion i widzę Anetkę na trybunach. Jeszcze jej macham i po chwili przebiegam linię mety.
Na ostatnim kilometrze jeszcze przesuwam się o kolejne 44 pozycje. W sumie śmieszne, bo opisuję to jakbym walczył co najmniej o podium, ale co tam... dla mnie to satysfakcja, moja wygrana ze sobą. Zastanawiam się ile byłbym w stanie w takim tempie pobiec. Pewnie piątkę jeszcze tak, czy dychę to już nie wiem. I czy pobiegł bym tak gdyby nie Magda? Boję się, że chyba nie.
Dzięki Magda za super towarzystwo na trasie, za trzymanie dobrego tempa, za stworzenie super atmosfery.
Wielkie dzięki również dla mojej żony, która tu przyjechała ze mną, dopingowała i wspierała logistycznie :-) I oczywiście podziękowania dla wszystkich, którzy trzymali za nas kciuki.
Na mecie medal - tradycyjny krasnal (tym razem z krasnalową) - pewnie jak zwykle medal za wrześniowy maraton będzie... łączył się z tym za połówkę. Fajnie by kiedyś mieć komplet, ale w tym roku to nierealne. Chyba... :-)
Pobieramy picie, banany. Gdzieś przegapiliśmy folię NRC, ale to nasza wina, bo reszta jakoś je odebrała.
Żegnamy nasze towarzystwo, przebieram się i ruszamy do domu. Jeszcze postój w Macu - chyba nie wiedzieli o maratonie, bo od momentu złożenia zamówienia czekaliśmy na odbiór 25 minut w... lodowatych warunkach. Ktoś mocno przesadził z klimą. '
W domu jesteśmy ok. 4:30. W planach był wypad rowerowy z kolegami do Wielunia lub przejazd na Śląskie Święto Rowerzysty, ale kiedy po trzech godzinach obudziłem się to na pierwsze było już za późno, a na drugie jakoś nie miałem parcia. Trzeba chwilę odpocząć, czuję lekkie zmęczenie.
Zegarek coś kiepsko mierzył dystans, bo doliczył mi ładne kilkaset metrów... :-(
Od weekendu w Zakopanem minął już tydzień więc czas na kolejny wysiłek ;-) Tak naprawdę na ten półmaraton, podobnie jak ponad 11 tys. osób zapisałem się chyba w styczniu (może i wcześniej). Wypada jechać choć... ostatnio taki dystans przebiegłem prawie trzy miesiące temu na Półmaratonie Warszawskim. Nie liczę tu duathlonu w Czempiniu miesiąc temu, bo tam, ten dystans był podzielony na dwa i przedzielony rowerem, do tego w połowie go przemaszerowałem. Innych treningów w międzyczasie dosłownie sześć i to samych piątek. Porażka. Rozsądek mówił: zostań w domu. Nikt jednak nie mówił, że jestem rozsądny... :-)
W tym roku mogę powtórzyć to samo z niewielkimi tylko zmianami.
Od weekendu w Morsku minął już tydzień więc czas na kolejny wysiłek ;-) Tak naprawdę na ten półmaraton, podobnie jak ponad 11 tys. osób zapisałem się chyba w styczniu (może i wcześniej). Wypada jechać choć... ostatnio taki dystans przebiegłem prawie trzy miesiące temu na Półmaratonie Warszawskim. Nie liczę tu duathlonu w Czempiniu miesiąc temu, bo tam, ten dystans był podzielony na dwa i przedzielony rowerem. Rozsądek mówił: zostań w domu. Nikt jednak nie mówił, że jestem rozsądny... :-)
Do tego temperatura też nie zachęcała. Nawet w nocy miało być ok. 25 stopni. Co zrobić, powiedziało się A, trzeba było powiedzieć B. Kilka dni temu koleżanka zagadała, czy biegniemy razem w spokojnym tempie. Namówiła. :-)
Do Wrocławia wraz z żoną docieramy po godzinie 18-tej. Kiedy wychodzimy z auta nie ma czym oddychać, powietrze stoi. Co ja tu robię? Idziemy do biura zawodów. Rejestruję się i odbieram całkiem bogaty pakiet startowy (kabanosy sugerują, że z głodu nie umrę).
Ścianka musi być© djk71
Krótka wizyta na expo i wracamy do samochodu.
Sprawdzić którędy pobiegnę© djk71
O dziwo po wyjściu z budynku powietrze się zmieniło. Czuć wiatr, jest lepiej.
Przed startem szukaliśmy jakiegoś miejsca żeby coś zjeść, ale szczerze mówiąc sam do końca nie wiedziałem na co mam ochotę, a i wybór był niewielki. Skończyło się na wizycie w sklepie: 7Daysie, bananie i coli. Po powrocie do auta przebieram się i uskuteczniam kilkuminutową drzemkę. Szczególnie, że na zewnątrz ulewa.
Trochę pada© djk71
W końcu wychodzimy.
Jak zawsze w firmowej koszulce© djk71
Start o 22-giej, ale w sektorach trzeba być wcześniej, poza tym chcę spotkać się ze znajomymi. Niemal jednocześnie kontaktują się ze mną Magda i Krzysiek. Magda szkoli mnie z dzwonienia przez Messengera, używania pinezek... :-) Dzięki temu szybko się odnajdujemy. Uciekam na chwilę zamienić kilka słów i przybić piątkę z Krzyśkiem i po chwili wracam do naszej ekipy.
Odsyłamy swoich kibiców na trybuny Stadionu Olimpijskiego, a my przygotowujemy się do startu. Z doświadczeń ubiegłorocznych wiem, że to chwilę potrwa, bo sektory starują kolejno z kilkuminutowym opóźnieniem. Magda ustawiona jest w ostatnim sektorze, mnie przydzielili przedostatni. Ponieważ chcemy biec razem zostałem w sektorze Magdy.
Gotowi do startu© djk71
Myślę, że w tę stronę nikomu to nie będzie przeszkadzało. Nasza grupa wystartowała ok. 22:25 kiedy czołówka pewnie zbliżała się już do 10 km :-) Kiedy startujemy towarzyszą nam dymy, iskry, światła i płonący (jak dobrze zrozumiałem pierwszy raz od dawna) znicz olimpijski :-)
Znicz płonie© djk71
I jak zawsze muzyka, tym razem klubowa, więc nie mój klimat, ale nie przeszkadza mi to :-)
Biegniemy spokojnym tempem, bo przecież inaczej nie umiem :-) Od początku pada deszcz. Nie specjalnie nam to jakoś pomaga. Cieszę się, że wybrałem czapkę z daszkiem zamiast buffa, jest szansa, że dłużej okulary będą czyste.
Staram się nie patrzeć na zegarek i biec w zależności od tego jak pozwala samopoczucie. Pierwszy kilometr wolny, ale to wina tłoku na starcie. Mimo, że nie patrzę na tempo bieżące, to co 1 km zegarek informuje mnie o tempie. Coś mam wrażenie, że trochę za szybko, szczególnie, że po drodze jeszcze sporo (jak na mnie) rozmawiamy. Oby to się nie zemściło.
Na 5 km jestem na 9452 miejscu. Wciąż biegnie mi się dobrze. To chyba przede wszystkim dzięki temperaturze, która spadła i deszczowi, który nie opuszcza nas ani na chwilę. W tym kontekście uśmiechamy się na widok kurtyn wodnych przy trasie :) Oczywiście gdyby nie naturalna kurtyna to pewnie byśmy z nich chętnie skorzystali.
W uchu słuchawka i... co by mogło być innego... po wczorajszym koncercie tylko: Cisza jak ta...
Muzyka, która wydawałoby się zupełnie nie pasuje to biegu, adrenaliny, zawodów, a jednak na mnie działa dziś cudownie uspokajająco... Kiedy w uszach brzmi Praga z tekstem:
I spłynęły deszczu strugami,
Wszystkie ulice Starego Mesta.
I spłynęły złotą pianą,
Wszystkie bary Malej Strany.
A Hradczanów mury tańczyły,
W księżyca świetle, w górze nad nami.
... a my biegniemy przez stare miasto w deszczu zaczynam się zastanawiać czy to jeszcze Wrocław, czy już Praga...
Mimo deszczu i późnej pory na trasie prawie ciągły doping. To bardzo pomaga zawodnikom. Nam do tego stopnia, że na 10 km jestem na 9026 miejscu. Wyprzedziliśmy ponad 400 osób.
Biegniemy dalej. Co prawda nasi kibice odgrażali się, że gdzieś tu się pojawią, ale nie uwzględnili chyba zakorkowanego miasta :-)
Za nami drugi bufet, drugi bardzo krótki, znacznie krótszy niż np. te w Warszawie, ale bez problemu łapię kubek wody. W ręce mam jeszcze izotonik, który kupiłem tuż przed startem i wziąłem na trasę. Idealnie uzupełnia chwile między bufetami.
Na 15 km jestem na miejscu 8663, co oznacza, że znów "połknęliśmy" prawie 400 osób. Mimo szybkiego jak na mnie tempa czuję się dobrze. Przeszkadza mi tylko koszulka, mam wrażenie, że mokra waży z 2-3 kg. Nie decyduję się jednak na jej ściągnięcie ;-)
W ubiegłym roku na 17-tym kilometrze miałem odcięcie, w tym roku biegnę nie zauważając go. W międzyczasie wśród kibiców pojawia się kilku gości w sutannach. To chyba miejscowi klerycy. Mam wrażenie, że w ubiegłym roku też byli. Fajny efekt ;-)
Kawałek dalej pojawia się mąż Magdy, postanowił wyjść nam naprzeciwko, chyba stęsknił się za żoną :-) Na jego widok moja towarzyszka zaczyna biec jeszcze szybciej. Przez chwilę zastanawiam się, czy chce tak szybko uciec, czy tylko pochwalić ile ma sił. Myślę jednak, że to drugie. Przez chwilę udaję mi się utrzymać jej tempo.
Na 20-tym kilometrze miejsce 8289, czyli kolejne prawie 400 pozycji do przodu. To chyba pierwszy bieg gdzie to ja wyprzedzam, a nie mnie wyprzedzają. To cieszy.
Magdy już nie widzę. Końcówkę biegnę sam, zadowolony, szczęśliwy, że dałem radę, że w równym tempie (a nawet każda kolejna piątka była coraz to szybsza).
Wbiegam na stadion i widzę Anetkę na trybunach. Jeszcze jej macham i po chwili przebiegam linię mety.
Macham żonie tuż przed metą© djk71
Na ostatnim kilometrze jeszcze przesuwam się o kolejne 44 pozycje. W sumie śmieszne, bo opisuję to jakbym walczył co najmniej o podium, ale co tam... dla mnie to satysfakcja, moja wygrana ze sobą. Zastanawiam się ile byłbym w stanie w takim tempie pobiec. Pewnie piątkę jeszcze tak, czy dychę to już nie wiem. I czy pobiegł bym tak gdyby nie Magda? Boję się, że chyba nie.
Dzięki Magda za super towarzystwo na trasie, za trzymanie dobrego tempa, za stworzenie super atmosfery.
Wielkie dzięki również dla mojej żony, która tu przyjechała ze mną, dopingowała i wspierała logistycznie :-) I oczywiście podziękowania dla wszystkich, którzy trzymali za nas kciuki.
Na mecie© djk71
Na mecie medal - tradycyjny krasnal (tym razem z krasnalową) - pewnie jak zwykle medal za wrześniowy maraton będzie... łączył się z tym za połówkę. Fajnie by kiedyś mieć komplet, ale w tym roku to nierealne. Chyba... :-)
Śliczne są te medale© djk71
Pobieramy picie, banany. Gdzieś przegapiliśmy folię NRC, ale to nasza wina, bo reszta jakoś je odebrała.
Żegnamy nasze towarzystwo, przebieram się i ruszamy do domu. Jeszcze postój w Macu - chyba nie wiedzieli o maratonie, bo od momentu złożenia zamówienia czekaliśmy na odbiór 25 minut w... lodowatych warunkach. Ktoś mocno przesadził z klimą. '
W domu jesteśmy ok. 4:30. W planach był wypad rowerowy z kolegami do Wielunia lub przejazd na Śląskie Święto Rowerzysty, ale kiedy po trzech godzinach obudziłem się to na pierwsze było już za późno, a na drugie jakoś nie miałem parcia. Trzeba chwilę odpocząć, czuję lekkie zmęczenie.
Zegarek coś kiepsko mierzył dystans, bo doliczył mi ładne kilkaset metrów... :-(
djk71
